من سرم تو کار خودم بود داشتم خوندن نوشتن یاد می گرفنم

که یه روزی یه دختری رو دیدم

اون این شکلی بود

ما با هم دوست شدیم و اوقات خیلی خوبی باهم داشتیم

من اونقدر دوسش داشتم که بهش هر چند وقت کادو میدادم

وقتی اون هدیه رو باز میکرد و از کادوم خوشش میومد اینجوری ذوق میکردم

در کنارش احساس خوشبختی و غرور میکردم

ما تقریبا همه شب ها با هم در حال گفتگو بودیم

همه اطرافیان بهمون حسودیشون میشد و اینجوری نگامون میکردن!

همه چی خوب و عالی بود حتی فکر میکردم خوشبخت ترین آدم رو زمین هستم

و دیدم که اون گلی رو که من بهش دادم رو به یه پسره دیگه داد

[b]نمی خواستم باور کنم
[b]

من اینجوری شدم

و همچنان اینجوری بودم

سعی میکردم خودمو به بیخیالی بزنم و بهش فکر نکنم

کم کم داشتم فراموشش می کردم

سخت بود ولی تلاشمو میکردم

بله … من موفق شدم!
آخرش تونستم اون دختر رو فراموش کنم

و در آخر …

نتیجه اخلاقی : هیچوقت خودتون رو اسیر و گرفتار این مسایل نکنید و بزارید تقدیر بهتری براتون رقم بزنه خود خدا

راستی اسم این چیزا عشق و عاشقی نیست…

Related posts:

چشمان یخ بسته کودک کولی دوخته به یک لیوان چای گرم شاید دستهایش بتواند گرمای لیوان را لمس کند شاید جرعه ای گرما بنوشد ولی پاهای یخ زده اش مجال حرکت ندارد. کاش توانی داشت .از کوچه های بیکسی میگذرد بوی مرغ بریان از خانه ای سراسر وجودش را فرا میگیرد پاهایش سست میشود کنار پنجره ای می ایستد تا شادی را بنگرد. خانواده کنار شومینه غذای گرم هدیه کریستمس آه شاید او نیز میتوانست هدیه ای داشته باشد. از کوچه حسرت میگذرد برف میبارد به آسمان می نگرد دستهایش دیگر حرکت نمی کند چشمانش یخ زده گوشه ای مینشیند گرمای موسیقی عجیبی او را جذب میکند یک موزیک ملایم یک نوای دلنشین کاش او هم میتوانست بنوازد چشمانش را بر روی هم میگذارد سوز هوا بیشتر شده شدت برف تندتر.تمامی وجودش یخ زده نوری او را احاطه میکند با صدایی دلنشین که او را فرا میخواند چشمانش را باز میکند در آغوش نور جای میگیرد.

این بهترین هدیه کریستمس او بود