به نسيمی همه راه به هـــم می ‌ريزد

کی دل سنگ تو را آه به هم می ‌ريزد؟

سنگ در برکه مـی ‌اندازم و مـــی ‌‌پندارم

با همين سنگ زدن، ماه به هم می ‌ريزد

عشق بر شانه هم چيدن چندين سنگ است

گاه مــی ‌ماند و ناگاه بــــه هـــــم مــــی ‌ريزد

آن چه را عقل به يک عمر به دست آورده است

عشق يک لحظه کــــــوتاه به هــــــــم می ‌ريزد

آه، يک روز همين آه تــــــو را می گيرد

گاه يک کوه به يک کاه به هم می ‌ريزد

(نجیب زاده)

_{دلا بــسوز کــــه سـوز تو   کـــارهــا   بکــــند}

^{نـــیاز  نیــــم  شبـــی دفع  صدبلا    بکـــــند}

^{تــــــو با خدای خــــود اندازکارو دل خوش دار}

^{کـــــه رحم  اگر نکند  مدعی  خــدا  بکـــــند}

^{عتـــاب  یار   پریچهره   عــــاشقانه    بکــش}

^{کــــه یکـــــ کرشمه تلافی صد جـفا  بکـــــند}

^{طبیب عشق مسیحا دمست و مشفق لیـک}

^{چـــو  درد  در  تــــو  نبیند کـــه را  دوا بکــــند}

^{ز مـلـــک تا   ملکـــوتش    حجـــاب    بردارند}

^{هــــر آنکـــه خدمت جام جهان  نما  بکـــــند}

^{زبخت خفته  ملولم   بود   کـــــه    بیـــداری}

^{بـــوقت  فاتحه  صبح   یـــک   دعـــا   بکــــند}

^{بسوخت حــــافظـــ  و بویی به  زلف  یار نبود}

^{مگـــــر دلالت این دولتـــش صــــــبا بکــــــند}

در ازل پـــرتـــو حــسنت زتجلـــــی دم زد                  

عشق پیــدا شدو آ تش به همه عالم زد

      جلوه ای کرد رخت دیدملک عشق نداشت    

عیــن آتش شــد از این غیرت و بر آدم زد

        عقل میخواست کزاین شعله چراغ افروزد        

برق غیــرت بــدرخشید وجهــان بر هم زد

               مــدعـی خواست که آید به تماشـاگه راز               

دست غیب آمــد و بر سینه ی نامحرم زد

             دیگران قرعه قسمت همه بر عیش زدند           

دل غمـدیـده ی مــا بودکه هـم بر غـم زد

            جـان علـوی هــوس چاه زنخدان توداشت           

دست درحلقه ی آن زلف خم اندر خم زد

                  حافظ آنروز طرب نامه ی عشق تونوشت                  

کــه قلــم بــر سـر اسبــاب دل خــرم زد

قــايقــت مــي‌شــوم!
بــادبــانــم بــاش!
بگــذار هــر چــه حــرف،
پشتمــان مــي‌زننــد مــردم؛
بــاد هــوا شــود،
دورتــرمــان کنــد!


(نجیب زاده)

آســـــــــــمان هم گاهــــــی دلش می گیـــرد . . .

من که آدمم . . .!!