تو سرنوشت من نبود جز غم و دل شکستگی
عمری گذشت و از دلم هنوز نرفته خستگی
از دست روز و روزگار خسته و دلگیر شدم
همین شده دلیل من که از زندگی سیر شدم!....

روایت هست که توماس ادیسون تا ۱۲ سالگی خِنگ بوده
اما مادرش همیشه بهش می گفته که روزی تو مرد بزرگی میشی
و همینطور هم شد!!!
اما ما از بچگی اگه اّنیشتین هم باشیم از بس پدرو مادرمون میگن
“تو هیچ پُخی نمیشی” آخرش با کلی ترفیعِ درجه میشیم همون پُـــــــخ !

تو کجایی سهراب ، آب را گل کردند
چشم ها بستند و چه با دل کردند
وای سهراب کجایی آخر ؟ زخم ها بر دل کردند
خون به چشمان شقایق کردند
تو کجایی سهراب که همین نزدیکی عشق را دار زدند …

عمری است لبخندهای لاغر خود رادر دل ذخیره می کنم

باشد برای روز مبادا!

اما در صفحه های تقویم

روزی به نام روز مبادا نیست

آن روز هر چه باشد روزی شبیه دیروز

روزی شبیه فردا

روزی درست مثل همین روزها ست

اما کسی چه می داند؟

شاید امروز نیز روز مبادا باشد!

وقتی تو نیستی نه هست های ما

چونان که بایدند

نه بایدها ...

من نیمه تو نیمه

من سبز تو قرمز

مشکلی نیست که کامل نیستیم

همین منگنه های عشق مارا کامل می کند کافیست

کافیست که من باشم و تو

کافیست که تو باشی و من

درد دارد اما تنهایی ندارد!

رنج دارد اما غصه ندارد!

همین که نیم دیگر تو هستی کافیست

منگه های عشق را عشق است!

توی قرمز کنار منه سبز را عشق است!





بی نام

مناجات یک پسر با خدا :
خدایا این شادی رو از من نگیر
.
.
.
.
.
.
.
.
.
همین طور مهسا و کیمیا و نازی!
مهشیدو که بگیری میمیرم
یه سیما هم هست پا نمیده, جورش کن
خدایا شکرت

رﻓﯿـــــﻖ!!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ﺍﮔﻪ ﯾﻪ ﺭﻭﺯ ﻣُﺮﺩﻡ...
ﺩﯾﺪﯼ ﺗﺎﺑﻮﺗَﻢ ﺭﻭ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻣَﺮﺩُﻣﻪ...
ﻭﻟﯽ ﻧﻤﯿﺎم ﭘﺎﺋﯿﻦ ﻧﻮﮐﺮﯾﺘﻮ ﮐﻨﻤ ﺑﻪ ﺩﻝ
ﻧﮕﯿﺮﯾــــﺎ!!!
ﺣﻠــﺎﻝ ﮐﻦ....
ﻗــــﻮﻝ ﻣﯿﺪم؛
ﻫﻤﯿﻦ ﯾــﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﺯت
ﺑﺎﻟـــــــﺎﺗﺮ ﺑﺎﺷﻢ
ﺑﻌﺪﺵ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﻤﯿﺸــــﻪ ﺧﺎﮐـــــِ ﭘـــﺎتم...

یکی بود و یکی نبود
عاشقش بودم عاشقم نبود
وقتی عاشقم شد که دیگه دیر شده بود

حالا می فهمم که چرا اول قصه ها میگن
یکی بود یکی نبود

یکی بود یکی نبود . این داستان زندگی ماست . همیشه همین بوده . یکی بود یکی نبود در اذهان شرقی مان نمی گنجد با هم بودن . با هم ساختن برای بودن یکی باید دیگری نباشد
هیچ قصه گویی نیست که داستانش این گونه آغاز شود ، که یکی بود ، دیگری هم بود!
همه با هم بودند . و ما اسیر این قصه کهن ، برای بودن یکی ، یکی را نیست میکنیم

از دارایی ، از دوستی ، از هستی انگار که بودنمان وابسته نبودن دیگریست هیچکس نمیداند ، جز ما . هیچ کس نمی فهمد جز ما . و آن کس که نمی داند و نمی فهمد
، ارزشی ندارد

و این هنری است که آن را خوب آموخته ایم

هنر نبودن دیگری...