نگاهت چشمه ساری است که مرا با خود به رویا می برد ، لبانم که از خستگی و سنگینی سکوت تکیه بر هم داده اند ، تا غروب مهربانی عشق تو را سجده می کنند .

تو به نقش قهوه اعتقاد داری ، به پیش بینی ، به بازی های بزرگ و من فقط به چشمهایت .

گاهی از غصّه ی یک فاجعه دلگیر ترم

گاهی از گریه ی پاییز سرازیر ترم



خسته ام خسته تر از دغدغه های شب و روز

از سفید عبث موی دلم پیر ترم



کارم از غصه ی بی پایه و ناچیز گذشت

گاهی از آه فلک نیز فرا گیرترم



دزد دوران نفس تازه ی دل برده کنون

از صدای بم یک بغض نهان زیر ترم



بخت از زودترین لحظه به من پشت نمود

من به اجبار قضا از همگان دیر ترم



خاک خشکیده شده قلب من اما در چشم

دائم از سیلی و بی مهری تقدیر، ترم

دیشب   خدا  را  یافتم !غرق  در  زمزمه  ی   تنهاییدست  و  پایی  ،  بال   و    بالیدیشب  خدا   به   مهمانی  چشمانم   آمدو  چراغی  آویختدر  لحظه  ی  گنگ  یک  رویادر  وهم  تلوءلوء  یک  خواببا  او  سخن  گفتممعجزه   رخ   داد!!!!خورشید  طلوع  کرد!!!آسمان  خندید_ از خدا  صدا  رسیده  بود!!!و  من  از  من  تهی

می   گویند  :   شاد   بنویس  ...!!نوشته   هایت   درد دارند...!!  و   من   یاد   کودکی ام   می افتم ،    که   با   ویالونش...!!گوشه   ی   خیابان   شاد    میزد...!!اما   با   چشمهای   خیس...! شادی هایم   را   با   همان   سازدر   کودکیم  جا  گذاشته ام ...!!!...

به آغوش تومحتاجم

برای حس آرامش

برای زندگی با تو

پر از شوقم پر از خواهش

به دستای تو محتاجم

برای لمس خوشبختی

واسه تسکین قلبی که

براش عادت شده سختی

به چشمای تو محتاجم

واسه تعبیر این رویا

"که بازم میشه عاشق شد تواین بی رحمی دنیا"

به لبخند تو محتاجم

که تنها دلخوشیم باشه

بزار دنیای بی روحم"به لبخند تو زیباشه"

【وقتی وجــــ ـود آبــــ ـی تو را میبینم...
پر از حس تـــــ ـو می شوم...
در همهمه ی خاموشــــ ـی...
در برگ ریـــ ـز خاطـــ ـره ام...
می ریزد تمــــ ـام عاطفه ات ...
تا لب فریاد می کشانــــ ـم چشمانت را...
تا صــــ ـدای خشک آرامش من...
پر می زند قـــ ـدر تنهایی تـــــــ ـو...】