بالاخـــره یاد میگیری
از یک دوستت دارم ساده برای دلت یکــ خیال رنگارنگ نبافـــی...

که رابطه

یـــعنی بازی و اگــــر بازیگـــری نکنی میبازی...

که داستان های عـــاشقانه

از یک جایی به بعــــد رنگ و بوی منطق به خود میگرند...

که سر هـــر 4 راه ِ تـــعهد، یک هوس شیرین چشمک میزند...

یاد میگیری که

خودت را دریغ کنی تا همیشه عزیز بمـــانی...

که آدمـ جمـــاعت

چه خواستن های سیری ناپذیری دارد

و چه حیلـــــــــهـ هایی برای بهـ دست آوردن...

که باید

صورت مسئله ای پر ابهام باشی نه یک جواب کوتاه ُ سادهـ ...

که وقتی باد میاید

باید کـــلاهت را سفت بچسبی نه بازوی بغل دستی ـَت را...

 باید بفهمی

در انتهای همه ی گپ زدن های دوستانه،

بــــــــاز هم تنـــهــایی

و آن همان لحظه ایست کهـ

همه چیز را بی چونُ چرا میپذیری...

با رویی گشاده
و لبخندی که دیگـــر خودت همـ معنی ــَــش را نمـــیفهمـــی...

ﺩﺧﺘــــــــﺮﻫﺎ
ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺍﻭﻟﺸﺎﻥ ﺳﺎﺩﻩ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﻧﮕﺎﺭ
ﺳﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺪ ، ﺳﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺍﺳﺖ
ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻨﺪﺩ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺍﺳﺖ ...
 ﻭﻗﺘﯽ ﺩﯾﺪﯼ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻏﻠﯿﻆ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺯﺭﻕ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺗﺮﯼ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺪ
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺗﻮﯼ ﻋﮑﺲ ﺑﺎ ﻏﺮﻭﺭ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ
ﺑﺪﺍﻥ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯾﺶ ﻫﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ
ﺑﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻋﺸﻖ ﻋﻤﯿﻖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﭼﺸﻤﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮﺩ
ﻫﯿﭻ ﻣﺮﺩ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺍﯼ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﭘﺴﻨﺪﺩ
ﻫﯿﭻ ﻣﺮﺩ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺍﯼ ﺭﺍ
ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﻓﺮﺽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ
ﺩﯾﮕﺮ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﯼ
ﺑﺎﯾﺪ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﺎ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺑﺒﯿﻨﺪﺕ
ﭼﻬﺎﺭ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﯽ ، ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ، ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﯽ
ﺩﺧﺘﺮﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺍﻭﻟﺸﺎﻥ ﺳﺎﺩﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ...
بعد از آن
آنهـــا دیگر خودشان نیستنـــد

آدمهایی هستنـد ک ِ آدمـ َند!

دستانتـآن را دَم به دقیقه میبوسند ُ بو میکشند

گاهی می آیند از دور نگآهتـآن میکنند ُ قربان صدقه راه رفتن تـان میروند

در خلوتـ دو نفری ِتـآن ولووم صدایشان را بالا میبرنـد ُ

تآ ته ِ نفسهایشان دیوآنه وار صدایتان میکنند ُ

دوستت دارم هایشآن را پشت سر هم تکرآر میکنند،

جلویتـ ناگهانی سبز میشوند تـا کمی ذوق ُ شوقت ـان را ببینند،

ک ِ یکـ هوو دستانتـان باز شود ُ جآنی بگیرید از هم...

از پشت سر دستانتـان را میگیرند ُ

سعی دارند مآندنتــآن را همیشگی کنند و قهر ها را پس بزنند ُ شمآ رآ دریابند

آدمهایی هستند ک ِ خستگی ـتآن را به جآن میخرند ُ

هیچ گآه منت ـی از سویشآن روی ِ سرتآن سنگینی نمیکنـد !

آدمهایی ک ِ کآر و زندگیشآن ، مآل ُ مقامشـآن ،

تنها داراییشآن دو جفتـ چشمآنتـان است ُ بـَس ! یا شاید دستانتـان ... !

شب ها سرشآن را روی ِ بالشت میگذارند ُ

صبح ها به اُمید ِ هوآی ِ دیدنتـآن چشمآنشان را به روی ِ دنیآ باز میکنند،

همین آدم ها هستند ک ِ نمآز عشق رآ ب ِ جآ می آورند

آدم هایی هستند ک ِ هرچه بنویسی ـشآن تمآم بشو نیستند ک ِ نیستند

این ها آدمهایی هستند ک ِ

با وجودشان عشق ، لبخنـد ، زندگـی ، مزه ی ِ عسل به دهآنمــان میگیرد!

دیده های سردش را بست

و برای همیشه کنار گذاشت

چشمانش گرم شد

اولین باری بود

که ساز مخالف کوک نبود

و آسمان

رعد و برقش را

در دل سمفونی باران جاری می کرد

به آهنگی دچار شد

که هیچ وقت دوستش نداشت

ولی در امتداد دل

جاری بود

غزل هایت را ناتمام گذاشتی

سازهایی که کوک نکردی

شمع هایی که روشن..

تو از کدام مسیر رفتی

که وزش باد را در شاخ و برگ درختان ندیدی؟

در سکوتت زنجره ها سر به آواز گذاشتند..

همه ی راه ها بن بستند

پنجره ای به این خیابان باز نمی شود

عابری نیست

تا بایستد گوشه ی دیواری و

ریگ رفته به کفشش را بتکاند..

با اشکهایم

بر سفید رود چشمانم خشکیده،

 نگاه می کنم به آسمان

که بی تو هم آبی ست

بر فراز بام

چیزی تا شب نمانده

شب

که ابتدای هر نرسیدنی ست...

           تا تو نظاره می کنی ، بر چپ و راست ای صنم    

           از نگهت بــه هــر دو سو ، فتنه بپاست ای صنم

           در دل تـو چه حیله است بـــر دگـــران نظر کنی

           جان منی کـه در ره ات ، جمله فـداست ای صنم

           دونــه مپاش بــر رقیب ، دانـــه خــوردلت شوند

           اشک و سرشک من نگو ، مثل دواست ای صنم

           هلهله و شادی مکن ، تا کــــــــــه مرا بسر کنی

           فتنه ی تو به جان من ، عـین عــزاست ای صنم

           آب بـــه آسیاب آن ، جــانـــی جـان من مـریــــز

           قطره ای آب چشم تــــــو ،  دام بلاست ای صنم

           خیز و بـــه شهر بیدلان ، جـلوه چـــو آفتاب کـن

           معرکــــه طلوع تــــو در هــمه جـاست ای صنم