ما رفاقت را در دانشگاهی آموختیم که بابت شهریه ی آن کل زندگیمونو باختیم

گاهی وقتها دلم میخواهد بگویم:
من رفتم ؛ باهات قهرم ، دیگه تموم ! دیگه دوستت ندارم .....
وچقدر دلم میخواهد بشنوم:
کجا بچه لوس !؟ غلط میکنی که میری ..... مگه دست خودته ؟
رفتن به این راحتی نیست !
اما .... نمیدانم چه حکمتیست که آدمی ؛ همیشه اینجور وقتها
میشنود :
به جهنم ..

دوستی
در ضمیرت اگر این گُل ندمیدست هنوز،
عطر جان پرور عشق
گر به صحرای نهادت نوزیده است هنوز
دانه ها را باید از نو کاشت.
آب و خورشید و نسیمش را از مایۀ جان
خرج می باید کرد.
رنج می باید برد،
دوست می باید داشت!
با نگاهی که در آن شوق برآرد فریاد
با سلامی که در آن نور ببارد لبخند
دست یکدیگر را
بفشاریم به مهر
جام دلهامان را
مالامال از یاری، غمخواری
بسپاریم به هم
بسراییم به آواز بلند:
شادی روی تو!
ای دیده به دیدار تو شاد
باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست
تازه، عطرافشان، گلباران باد.

(فریدون [!])

تو زندگی گاهی به جایی میرسی
که تازه میفهمی....
چه خوشبختند کسانیکه
دچار آلزایمر هستند...!

همیشه درد از دیگران است...گاهی از نبودنشان...گاه از بودنشان...

دیر گاهیست که تنها شده ام قصه غربت غم ها شده ام. وسعت درد فقط سهم من است باز هم قسمت غم هاشده ام. من که بی تاب شقایق بودم همدم سردی یخ هاشده ام. کاش چشمان مرا خاک کنید تا نبینم که چه تنها شده ام..

مجنون هميشه مرد نيست

گاهی مجنون دخترکی تنهاست

که روزی ليلی کسی بوده....

گاهی نمیتوان بخشید و گذشت...
اما می توان چشمان را بست و عبور کرد.

دلم می خواست برای یکباربرای یکبارهم که شده دستهای
مهربانت رابه امانت برروی شانه هایم بگذاری تا گرمی داشتن
تکیه گاهی مهربان راحس کنم
صدای قدم هایت راکه میشنوم تمام صداهادرنظرم بی معنا
جلوه می کنند
ای بهترین تمام لحظاتم درسکوت روزهای زندگی ام ودرتاریکی
شبهای بی کسی ام ازتوسخن می گویم تمام لحظات دلتنگی ام
بهانه ی تورامیگیرند
برای امدنت لحظه ها نیز لحظه شماری میکنند وبرای دیدن
دوباره ات تمام دیده ها بی تابی

گاهی اوقات باید بگذری و بگذاری و بروی... وقتی میمانی و تحمل میکنی ازخودت یک احمق میسازی