باور تیره ی ما را می شست

و به ما می فهماند

دل ما منزل تاریکی نیست

اخم بر چهره بسی نازیباست

بهترین واژه ،همان لبخند است

که ز لبهای همه دور شده ست

کاش می شد که به انگشت نخی می بستیم

تا فراموش نگردد که هنوز انسانیم.

در ایـــنه مـــــی نـــــــــــــــــگرم...

دخـــتری است غمــــگین... 

بغض میــــکند... 

کمــــی دلداریش دهید...!

 به او بگویید که همه چیز درســـت میشود...

 دلش میخواهـــــد کمی دروغ بشنــــــود ...

 آینـــــه را پاییــــــن تر نصـــب کنید!

به گمانمــــــــ  به زانو در آمـــــــد ...

ما تماشاچـــیانی هستیم...

که پشــــت درهای بســـته مانده ایم!

دیــــر آمدیم!

خیــــلی دیــــر...

پس به ناچـــارحــــدس می زنیم...

شــــرط می بندیـــــــم...

شــــک می کنیم...

و آن سـوتر...

در صحنه...

بــازی

آدمهای امروز...

به خودش زحمت نمیدهد یك نفر را كشف كند ،

زیبایی هایش را بیرون بکشد ،

تلخی هایش را صبر كند ...

آدمهای امروز،

دوستی های  كنسروی می خواهند !

یك كنسرو كه درش را بـاز كنند ؛

بعد ...

یک نفر،

شیرین و مهربان،

از تویش بپرد بیرون !

و هی لبخند بزندو بگوید :

" حق بـا توست " ...