گـــــاهی اوقات یــــاد بعضی ها

ناخودآگاه لبخنـــــدی روی لبانت مینشاند،

چقدر زیباست این لبخندهــــا

و چــــه دوست داشتنی اند این بعضی هــــا♥

می گفت: باید باز کنی در ِ دلت را رویِ لبخند آدمها...

می گفت: هر کدام از این درها یک کلید بیشتر ندارند...

می گفت: کلید ِ دل آدم دست خود ِ آدم نیست...

می گفت: انگاری کلیدها را دم ِ خلقت پخش کرده اند بین آدمها

هر کسی یکی برداشته برای خودش...

می گفت بلند شو برو بگرد... بگرد ببین کلید قلب کیست توی دستهایت؟...

ببین کلید قلبت کجاست؟...

می خواند و می نوشت :

« ....  من خواب نیستم !

خاموش اگر نشستم، مرداب نیستم

روزی که برخروشم و زنجیر بگسلم؛

روشن شود که آتشم و آب نیستم! »

 تو باید جاودانگی خودت را در جای دیگری نشان بدهی،

و آن جا «انسانیت» است!

(فریدون [!])

                                     و خــدا و...

                                               و شادم به وسعت دنیــا...

                 شکر...

                               شکــر...

                                               شکــــر...