وای، باران
…………باران
……..شیشهء پنجره را باران شست.
…..از دل من اما،
……………..چه کسی نقش تو را خواهد شست؟
آسمان سربی رنگ،
………من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ.
می پرد مرغ نگاهم تا دور،
……………….وای، باران
…………………………..باران
………………………………پر مرغان نگاهم را شست.
خواب، رؤیای فراموشیهاست!
…………….خواب را دریابم
………………….که در آن دولت خاموشیهاست.
…………………………..با تو در خواب مرا لذت ناب هم آغوشیهاست.
من شکوفایی گلهای امیدم را در رؤیاها می‌بینم،
و ندایی که به من می‌گوید:
………….“گرچه شب تاریک است
………………………..دل قوی دار،
………………………………سحر نزدیک است.”
دل من، در دل شب،
…………خواب پروانه شدن می‌بیند.
…………………………مـِهر در صبحدمان داس به دست
……………………………………….خرمن خواب مرا می چیند.
آسمانها آبی،
…….. پر مرغان صداقت آبی‌ست
…………………..دیده در آینهء صبح تو را می‌بیند.
از گریبان تو صبح صادق،
……………..می گشاید پر و بال.
تو گل سرخ منی
………..تو گل یاسمنی
…………………تو چنان شبنم پاک سحری؟
……………………………………………. نه
……………………………………………..از آن پاکتری.
……………….تو بهاری؟
……………………… نه
……………………….بهاران از توست.
وصیت چارلی چاپلین به دخترش:عشق را باهم آغوشی اشتباه نگیر،
