دلگـــیرمـ

از تمـــامـ شمـــا

شمـــایــی کــه ندانستــــهـ

چــه بـــی رحمـــانه بـــه مســـلخ مـــیبرید...

نجــــابتـــ و پـــاکـــی را

از اویــی کـــه چــــه نــاجـــوانمـــردانـــه

بـــه حـــراج میگـــذارد انســـانیتــــ یکـــ زن را

و مــــن مجـــرمــمـ

جـــرممـ آزادیـ ستـــ

بـــه دار مکـــافــاتـــ آویزانمـ

بـــه جـــرمـ اینکـــه نخـــواستمـ احـــساسمـ را تســلیمـ کــنمـ

بـــه کــسی کـــه لایقـــش نبـــود

تمــامـ کـــسانـــی را کــه حتـــی 

ذرهـ ای بــه انســانیتمـ شــکـــ کــرده اند

را بـــه خدا مــیسپــارمـ

و

دادمـ را از او میخواهمـ

و او را بـه جـهـنمـ مـیسپـارمـ

مـیدانمـ درآتشــی کــه خــود افــروخــته میســوزد

و خــواهــد سوخـتــــ

حیثـیتـــ چـیزی نیستـــ کـه بـه راحـتـی بـه دستــ بیایــد

خــدا حـیثـیتتـــ را حـفـظ کــند

اگـر بخـواهـد کـه دردی کـه مـن تجـربـه کـرده امـ را تجــربه نکـنی

امـا مـن بــه عـدالتـــ خــدا ایمـــان دارمـ

بایـد بچـشـی درد خنجــری را کــه ناجـوانمــردانه بر قلبمـ فــرو کـردی

و مـن چـون گـذشته در سکـوتـــ و خلوتــ خــویشـ مینشینمـ

مینویسمـ و احـساسمـ را ارج مـیـنهــم

دنــیـای تنـهاییمـ را بــا هــیچ چـیز عـوض نخـواهم کــرد

رفــــــــــــت؟ بــــــــــه سـلامــــــــــت! مــــــن خـــدا نــیــستــم کــــــه بــگــویــمــــــــ : صــــد بـــــار اگـــر تـــوبه شـکسـتـی بـــاز آی..... آنــــــکه رفـــــــت بــــــــه حـــرمت آنــچــه بـــا خـــود بـــــرد...... حـــــق بـــرگــشــــت نــــــدارد..... رفـتـنش مـــردانـــه نــبــود....... لااقـــل مـــــــــــرد بــاشـد بــــر نــــــــگــردد

قـــلـبـم در سـیـنه‌ام نـیـســـت !

امــا عـکسی از تو بـه جای آن اســت ...

کـولـه بارت را بـگـــــرد

نـگـو کـه مـن بــد انـدیــشـــم !!!

خـــــــوب نـگاه کـــن

شایــــــد اشـتـبـاهـــــی  

در گـوشه‌ کـوله بارت گـذاشـتــی...؟!

فــرامــوش ڪــردنـتـــ بــرایـم مـثـل آبـــ خــوردن

استــ ...

از همــان آبـهـایـے ڪــه مـیـپـرد تــوی گــلـو

خــفــه ات میــکنـد ...

از همان هایے ڪــه بــایــد ساعـت هـا سـرفـه

ڪـنـے ...

از همــان هـایـے ڪــه بـی اختیــار اشـڪــهایـت

را جـاری میـڪــند ...

به جای گندم از امروز، سیب می کِشمت
هــــــــــزار مرتبه آدم- فریب مــی کشمت
نه آنقدر کـــــه به دوزخ کشـــــانی ام این بار
به رغـــم وسوسه هایت نجیب می کشمت
پـــر از سکوت نیایش، پــر از شکــــوه دعا
وضو گرفته به امــــــن یجیب می کشمت
برای این که بدانی چه می کشم گــاهی
میان این همــه آدم، غـــــــریب می کشمت
و مثل پنجـــــــره هایـــی کـه رو به دیوارند
از آسمان و زمین، بی نصیب می کشمت
بایست! دار مسیحــــــم بـــه پـــا شود حـــــالا
شبی که بال گشـــــودی صلیب می کشمت
تــو شاعــــــرانه ترین هفت سین عمر منـــی
میان سفره فقط هفت سیب می کشمت!

در دلــــم آرزوی آمـــدنت می میــــرد

رفتــه ای اینــک، امــا آیــا

بــاز برمیــگردی؟

چــه تمــنای محـــالی دارم

خنـــده ام می گیــرد

بـه‌وقــت تنهــایــی،
مــرد، زیــر بــاران سیگــار مــی‌کشــد؛
زن، پشــت پنجــره!

امــا، نــه بــاران، مهــم اســت،
نــه مــرد، نــه پنجــره، نــه زن!

مهــم،
تنهــایــی اســت کــه دود مــی‌شــود .
رضا کاظمی