محبت زيادي ، هميشه آدمها را خراب مي کند . گاهي آدمها مي روند نه براي اينکه دلايل ماندنشان کم شده ... به اين دليل که آنقدر کوچکند که تحمل حجم بالاي محبت تو را ندارند ...
او که رفتني ست ، بگذار برود ............

بگذار هر چه از دست میرود برود !

آنچه را میخواهم که به التماس نیالوده باشد

هر چه باشد

حتی زندگی…

یک غریبه می خواهم


بیاید بنشیند فقط سکوت کند


و من هـی حرف بزنم و بزنم و بزنم...


تا کمی کم شود این همه بار ...


بعد بلند شود و برود


انگار نه انگار...

اگر از وسعت تنهایی من می پرسی


به بلندای خیال
به بلندای فرو ریختن قطره اشکی از دل
و به عمق وحشت
وحشت از آنچه حقیقت دارد
وحشت از من بی تو
وحشت از تو بی عشق
وحشت از عشق بی ما ....
شرق تنهایی من
رو به سوی افق غم دارد
غرب تنهایی من
پشت این تکرار است
اگر از وسعت تنهایی من دانستی
تو بیا
تو بیا تا که به دست احساس
پر کنیم صفحه خالی نیاز
تا که این شمع خیال
برود رو به زوال

بگذار آنچه از دست رفتنیست از دست برود...!!

من آنچه را میخواهم که به رنگ التماس آلوده نباشد...!!

همه شما حتما این شعر را شندیده یا در جایی خوانده اید:

آن کس که بداند و بداند که بداند اسب شرف از گنبد گردون بجهاند

آن کس که بداند و نداند که بداند بیدار کنیدش که بسی خفته نماند

آن کس که نداند و بداند که نداند لنگان خرک خویش به منزل برساند

آن کس که نداند و نداند که نداند در جهل مرکب ابدالدهر بماند

شاعر: ابن یمین

اما در دنیای امروز و در اطراف ما در بیشتر اوقات وضع جور دیگری است:

آنکس که بداند و بداند که بداند باید برود غازبه کنجی بچراند

آنکس که بداند و نداند که بداند بهتر برود خویش به گوری بتپاند

آنکس که نداند و بداند که نداند با پارتی و پول خر خویش براند

آنکس که نداند و نداند که نداند بر پست ریاست ابدالدهر بماند

توصيه شيرازی: اگر حس كار به شما دست داد ، كمی صبركنيد تا این حس كاذب از بين برود

بگذار سرنوشت هر راهی را که می خواهد برود ... ما راهمان جداست ، این ابرها تا می توانند ببارند ، ما چترمان خداست

میروم تا دره میخانه کمی مست کنم
جرعه بالا بزنم انچه نباید بکنم
انقدر مست کنم که اندوه جهانم برود
استکان روی لبم باشد و جانم برود
برود هر که دلش خواست شکایت بکند
شهر باید به من الکلی عادت بکند

بلند بخوان؛

درشت بنویس؛

آویزه ی گوشت کن

که : «تقوا» آن نیست؛

که با یک «تق»، وا برود ..