حقیقــــت همیشــه تلخه )) —

ساکنان دریا بعد از مدتی صدای امواج را نمیشنوند. چه تلخ است قصه عادت...

دلامون بزرگه ، تنگش نکنیم / زندگی آسونه ، سختش نکنیم / رفاقت قشنگه ، تلخش نکنیم

ماشقایق های طوفان خورده ایم،سیلی ناحق فراوان خورده ایم،ساقه ی احساسمان خشکیده است،زخم ها از تیغ و طوفان خورده ایم،هیچ کس ویرانیم را حس نکرد،وسعت تنهاییم را حس نکرد،درمیان خنده های تلخ من،گریه ی پنهانیم را حس نکرد ،درهجوم لحظه های بی کسی،درد بی کس ماندنم را حس نکرد

دلم... نه عشق آتشين ميخواهد! نه دروغ هاي قشنگ!!! نه سکوت تلخ شاعرانه!! نه ادعاهاي بزرگ! ... نه بزرگي هاي پر ادعا!!! . . . . . دلم ميخواد الان برم بخوابم...

من گریزانم از این خسته ترین شکل حیات و از این غربت تلخ که به اجبار به پایم بستند

من صبورم اما ... ، بی دلیل از قفس کهنه ی شب میترسم ، بی دلیل از همه ی تیرگی تلخ غروب و چراغی که تو را از شب متروک دلم دور کند ، میترسم .

لحظه ها را درياب... پشت اين ثانيه فردايي نيست پس از اين نيز فقط خاطره اي شايد تلخ شايد از عطر حضوري سرشار ... ... و بزرگي مي گفت: در ره عشق زمان بي معناست من به اين آيه ی پرعاطفه ايمان دارم: "لحظه ها را درياب"

می دونی تلخ ترین اتفاق چیه؟ تو بخوای... اونم بخواد... ولی سرنوشت نخواد!

زخم از زبان تلخ تو خوردن روا نبود تقدیر ما به تلخی این ماجرا نبود هرگز نشد که خانه ی باران بنا کنیم سنگ بنای عشق که هم سنگ ما نبود بانو! نگو که طالع ما را خدا نخواست آجیل بوسه های تو مشکل گشا نبود! یک عمر پا به پای غمت اشک ریختم در هیأتت همیشه غذا بود،جا نبود! غیر از من و نگاه در آیینه هیچکس در سوگ چشم های تو صاحب عزا نبود از من گذشت دختر باران! ولی بدان این رسم عشق بازی پروانه ها نبود با آخرین قطار از این شعر دل برید مردی که هیچ وقت برایت "خدا نبود