به خدا کز غم عشقت ، نگریزم   نگریزم

و گر از من طلبی جان ، نستیزم   نستیزم

هله ای مهر فروزان ! به کجایی ؟ به  کجایی ؟

تو بیا تا گذرد این شب ِ تاریک  ِ  جدایی

چه   شود   گر   ز ِ رُخت   پرده    گشایی

قدحی دارم بر کف ؛ به خدا تا تو    نیایی

هله تا روز قیامت ، نه    بنوشم نه   بریزم

نازنینا ! نظری کن منم   این   خسته  راهت

شرر افکنده به جانم صنما   ! برق   نگاهت

سحرم روی چو ماهت ، شب من زلف سیاهت

به خدا بی رخ و زلفت ، نه بخسبم نه  بخیزم

به   جلال  تو   جلیلم  ، ز    دلال  تو    دلیلم

که من از نسل خلیلم ، که در این آتش تیزم

بده آن آب ز کوزه ، که نه عشقی است دو روزه

چه نماز است و چه روزه ، غم تو واجب و ملزم

به خدا شاخ   درختی  که  ندارد ز    تو  بختی

اگرش   آب دهد  یَم ، شود  او کُنده   هیزم

بپر ای دل  سوی   بالا ، به   پر و  قوت   مولا

که در آن صدر معلا ، چو تویی نیست ملازم

همگان    وقت   دعاها ،    بستایند    خدا   را

تو شب و روز مهیا ، چو فلک جازم و حازم

صفت    مفخر   تبریز ،   نگویم   به   تمامت

چه کنم رشک نخواهد که من آن غالیه بیز

فلک جز عشق محرابی ندارد

جهان بی خاک عشق آبی ندارد

غلام عشق شو کاندیشه این است

همه صاحبدلان را پیشه این است

جهان عشق است و دیگر رزق سازی

همه بازی است الا عشقبازی

اگر بی عشق بودی جان عالم

که بودی زنده در دوران عالم

کسی کز عشق خالی شد ، فسرده است

گرش صدجان بود ، بی عشق مرده است

نروید تخم کس بی دانه عشق

کس ایمن نیست جز در خانه عشق

ز سوز عشق خوشتر در جهان نیست

که بی او گل نخندید ، ابر نگریست

اگر عشق اوفتد در سینه سنگ

به معشوقی زند در گوهری چنگ

که مغناطیس اگر عاشق نبودی

بدان شوق آهنی را چون بودی؟

وگر عشق نبودی بر گذرگاه

نبودی کهربا جوینده کاه

بسی سنگ و بسی گوهر به جایند

نه آهن را ، نه که را می ربایند

طبایع جز کشش کاری ندارند

حکیمان این کشش را عشق خوانند

گر اندیشه کنی از راه بینش

به عشق است ایستاده آفرینش

گر از عشق آسمان آزاد بودی

کجا هرگز زمین آباد بودی؟

چو من بی عشق خود را جان ندیدم

دلی بفروختم ، جانی خریدم

ز عشق آفاق را پر دود کردم

خرد را دیده خواب آلود کردم

کمر بستم به عشق آن داستان را

تا سحر اي شمع بر بالین من

امشب از بهر خدا بیدار باش

سایه  غم ناگهان بر دل نشست

رحم کن امشب مرا غمخوار باش

آه ای یاران بفریادم رسید

ورنه مرگ امشب بفریادم رسد

ترسم آن شیرین تر از جانم ز راه

چون به دام مرگ افتادم رسد

گریه و فریاد بس کن شمع من!

بر دل ریشم نمک دیگر مپاش

قصه بیتابی دل پیش من

بیش از این دیگر مگو خاموش باش

همدم من مونس من شمع من

جز توام در این جهان غمخوار کو

ون دراین صحرای وحشتزای مرگ

وای بر من وای برمن یار کو؟

از پرده پا بیرون منه، خجلت مده مهتاب را

بر هم مزن ای نازنین، تصویر صاف آب را

گفتم بخوابم تا دمی، زاندیشه ات فارغ شوم

لیکن تو بر هم میزنی، نیلوفران خواب را

کمتر به وصلم وعده ده، طاقت ندارم شوق را

ریگی پریشان می کند، اندیشه مرداب را

گر برقع از رو بر کنی، هنگام شب ای چون پری

صد پاره بینی از حسد، پیراهن مهتاب را

بردار یک دم آینه، رخساره خود را نگر

تا سر زنش کمتر کنی، دیگر تو شیخ و شاب را

بر نیل چشـمت می زنم، موسای سرگردان دل

خواهم اگــر آرم به کف، درّدانه های ناب را