نقاش می کشید تو را در خیال خویش
شاعر شد ، آن زمان که نگاهی به کار کرد

خدایا: دانستن این که چقدر مرا دوست داری کار سختی نیست

وقتی گریه هایم شیشه های اتاق را لمس میکند

وقتی دستانم بر روی شیشه ها سر میخورد

هر روز از انگشتانم شروع میشوی، به کنه وجودم میروی

و آنگاه این هیاهو از حنجره ام به تو میرسد

خدایا: من یک جسم سردم پر از نوسان های ناخواسته و احساسات نانوشته

و تو در میان همه ی اینها یک هستی مطلق هستی

یک معجزه که مرا به وجد می آورد

من در نگاه کردن به تو، واژه ای میشوم در متنی گسترده

تو مرا در سکوتم فهمیدی

وقتی که دلهره، آخرین کلمه ی مشترک چشم ودلم بود

وقتی ساعتها اجازه ی حرکت را از زمان گرفتند

وقتی همه ی رقصیدن من، تب و لرزم بود

هیچکس مثل تو نقطه چین ها را پر نمیکند

تویی که اول از هرکس و هرچیزی به ذهنم خطور میکنی

 وآخر همه میروند و تو باز هم ادامه داری

میخوابم در آغوش تو

تا لرزش دندانهایم

تپش قلبم

و حالت ایستای دردم را فراموش کنم

بگذار که هر لحظه دوباره به تو بگویم: سلام!

و آنقدر به آسمان نگاه کنم که ستاره ها به عشقم حسودی کنند

خدایا:این روزها که دست های تو مرا به فردا میکشد،

حس غریبی دارم

گاهی اشک..گاهی بغض..گاهی درد

بگذار مدام صدایت کنم

تا بودنت را فراموش نکنم!

میخواهم با تو کمی درد دل کنم
میخواهم اینک که چشمانم پر از اشک است حرف های دلم را به تو بگویم
بغض گلویم را می فشارد،اشک از چشمانم میریزد
با همین بغضی که دارم میگویم که خیلی دوستت دارم
نمیدانم چرا در این لحظه بغض گلویم شکست و گریه کردم
بگذار اینک در این حال و هوای بارانی چشمانم حرفهای دلم را بگویم
تو بهترین هدیه ی دنیا هستی
تو بهترین و بزرگترین آرزوی دنیایی که در دلم نشستی
خیلی دوستت دارم،به خدا تنها تو را دارم
قطره های اشک از چشمانم میریزد،
این تنها خدا است که میبیند حال مرا، میفهمد درد این دل عاشق مرا
کمی تو آرامم کن ای خدا
آرامم کن، مرا از این حال و هوای پر از غم رها کن
آن کسی که دوستش دارم هنوز باور ندارد عشق مرا
این حال پریشان مرا
باور ندارد قلب عاشق مرا ، گریه های هر روز و هر شب مرا
زمانی بود که هیچگاه طاقت دیدن اشکهایم را نداشت
زمانی بود که طاقت شکستن دل عاشق مرا نداشت
حالا اشکم را در می آورد

وقتی به زندگی تکراری رایج فکر می کنم احساس می کنم

سوار قطاری هستم که همه به اتفاق هم !

در یک مسیر در حال حرکتیم و زمان دقیق رسیدن به ایستگاه بعدی را

هم از قبل می دانیم .

و کسی را که حتی برای یک لحظه بیرون از قطار را تماشا کند متهم به

خروج از چارچوبهای ساخته ذهن خودمان کرده و طرد می کنیم !

ولی آیا انسان برای این تکرار آفریده شده است؟

عاقا چند سال پیش دوستان ما درست زمانی که دو سه روزی یه سفر رفته بودیم یه شایعه ای درست کردن مینی بر مرگ ما و توی مدرسه و باشگاه و محل منتشر کردن
حال بماند خانواده که فوری زنگ زدن و مطمئن شدن من سالمم
اون اوشگولایی هم که بدون پرس و جو سیاه برام پوشیدن و برام گریه کردن هم بماند
اون اوشگولی هم که بعد چند روز اومده در خونمون پارچه مشکی تسلیت خودمو داده دست خودم <میگه به پدر جان سلام برسون بگو بعد نماز با همکارا میرسیم خدمتتون> رو کجای دلم میزاشتم
خو لامصب بپرس من کیم تا منم بهت بگم خود مرحومم

به گرفتاری های زمانه بگویید سراغ آن هایی برود که از افتادن ریزه سنگی به زیر پایشان هراسانند!
نه سراغ ما که سالهاست زیر بارانی از تخته سنگ زنده مانده وزندگی
می کنیم

بس که زمانه مرا رنج بداد

شدم این مــــــــــــــَرد که میبینی

امروز به دختری گفتم

دختر که نباید انقدر حساس باشد

رو به چشمانم گفت

من حساس نباشم لابد این پسرنماها حساس باید باشن!!!

 

ای زمانه [!]تو

که خوی زنانگی از من ربودی

و چیزی جز زمختی را به من هدیه ندادی

 

 

 

 

بی نام