شمع و پروانه منم مست ميخانه منم

رسوای زمانه منم ديوانه منم

رسوای زمانه منم ديوانه منم

يار پيمانه منم از خوب بيگانه منم

رسوای زمانه منم دیوانه منم

چون باد صبا در به درم

با عشق و جنون همسفرم

شمع شب بی سحرم

از خود نبود خبرم

رسوای زمانه منم ديوانه منم

تو ای خدای من شنو نوای من

زمين و آسمان تو ميلرزد به زير پای من

مه و ستارگان تو ميسوزد ز ناله های من

رسوای زمانه منم ديوانه منم

رسوای زمانه منم ديوانه منم

وای از اين شيدا دل من

مست و بی و پروا دل من

مجنون هر صحرا دل من

رسوا دل من رسوا دل من

ناله تنها دل من داغ حسرت ها دل من

سرمایه سودا دل من

رسوا دل من

خاک سر پروانه منم خون دل پيمانه منم

چون شور ترانه تويي چون آه شبانه منم

رسوای زمانه منم ديوانه منم

رسوای زمانه منم ديوانه منم

به چشمانم آموختم جز شاديها چيز ديگري را نبيند

اما غافل از اين بودم که اين چشم ها

به من خيانت خواهد کرد

و در مقابل غمها و تاريکي ها مرا تنها خواهند گذاشت

به خود گفته بودم زندگي را دگرگون خواهم کرد

تمام غمها و سياهي ها را به دست فراموشي خواهم سپرد

و آنها را در بستر زمان دفن خواهم کرد

اما غافل بودم و ندانستم زندگي بازيگريست

که آهنگ او هر لحظه تغيير ميکند

حال من مانده ام و تنهايي و يک دنياي غم و اندوه

من و تو،
بـارهـا “زمان” را، در کافه‌ها و خیابان‌ها، فراموش کرده بودیم.
و حالا “زمان”
داشت از ما، انتقام می‌گرفت!

[گروس عبدالملکیان]

تا زمانی که ذهنت برده باشد،

جسمت بیگاری خواهد داد.

دلخور از وسوسه ی بی پایان
شاکی از خودزنی بی جبران
بهترین فرصت و از کف دادم
بدترین جای زمان افتادم

من به این فاجعه عادت کردم
که برم خسته بشم برگردم
پشت بی حوصلگی پنهون شم
بشنوم چیزی نگم داغون شم
من به این فاجعه عادت کردم
که برم خسته بشم برگردم
پشت بی حوصلگی پنهون شم
بشنوم چیزی نگم داغون شم

من به این ناخوشی هر روزه
که نفسگیر و تبسم سوزه
نبض احساسم و عادت دادم
نمی پرسم که چرا افتادم
نمی پرسم
نمی پرسم

من به این فاجعه عادت کردم
که برم خسته بشم برگردم
پشت بی حوصلگی پنهون شم
بشنوم چیزی نگم داغون شم
من به این فاجعه عادت کردم
که برم خسته بشم برگردم
پشت بی حوصلگی پنهون شم
بشنوم چیزی نگم داغون شم

متن ترانه ناخوشی مسعود امامی