بهروان هم حریف عصبانیت دایی نشد

پرسپولیس نیوز : کاروان تیم فوتبال پرسپولیس پس از بازی مقابل سپاهان با دو اتوبوس راهی تهران شد.

پس از شکست ناعادلانه پرسپولیس مقابل سپاهان در هفته دهم رقابت‌های لیگ برتر فوتبال، بازیکنان پرسپولیس پیتزا خوردند و بازیکنان و دیگر همراهان این تیم با دو اتوبوس راهی تهران شدند.

همچنین پیش از شروع نشست، غلامرضا بهروان نزدیک علی دایی آمد تا با او صحبت کرده و او را آرام کند اما دایی با عصبانیت و با صدای بلند گفت "خودم می‌دانم چه اتفاقی افتاده است". پس از آن دایی با عصبانیت وارد محل برگزاری نشست شد.

آغ.وش هیچ خیالی ...
بوی آشنای بازوانت را نداشت ...
و نجوای هیچ بارانی ...
هم صدای لبهای تو نبود ...
اینک تو را ...
بیخیال و بی باران ...
کجای این شب حسرت ...
جستجو کنم ؟ ...

با من بهار جز به بدی تا نمی کند
دست نسیم پنجره را وا نمی کند
در ذهن کوچه شعر دل انگیز عشق را
دیگر صدای پای تو نجوا نمی کند
آواز گام های تو درهای بسته را
دعوت به روشنایی فردا نمی کند
چندی است چشم ناز و نوازشگرت مرا
از لابلای پرده تماشا نمی کند
دستت مرا به گردش صحرا نمی برد
چشمت مرا مسافر دریا نمی کند
در کوچه های گمشده یعقوب چشم من
آثاری از حضور تو پیدا نمی کند
در غربتی که از تو بجا مانده این دلم
جز تو هوای هیچ کسی را نمی کند
بازآ دوباره پنجره ها را مرور کن
بی تو کسی در آینه ام ها نمی کند

من آن ستاره ی نامرئی ام که دیده نشد
صدای گریه ی تنهایی اش شنیده نشد
من آن شهابِ شرار آشنای شعله ورم
که جز برای زمین خوردن آفریده نشد
من آن فروغِ فریبای آسمان گردم
که با تمام درخشندگی سپیده نشد
من آن نجابت درگیر در شبستانم
که تار وسوسه بر قامتش تنیده نشد
نجابتی که در آن لحظه های دست و ترنج
حریرِ عصمتِ پیراهنش دریده نشد
من از تبار همان شاعرم که سروِ قدش
به استجابت دریوزگی خمیده نشد
همان کبوتر بی اعتنا به مصلحتم
که با دسیسه ی صیاد هم خریده نشد
رفیق من ! همه تقدیم مهربانی تو
اگرچه حجم غزل های من قصیده نشد

در قلب قصه های یکی بود یا نبود
یادم نمی رود که کسی جز خدا نبود
یادم نمی رود که در آن سال های دور
مردانگی ز افسر شاهی جدا نبود
در باور قبیلة احساس های پاک
بی حرمتی به ساحتِ گل ها روا نبود
آن روز در تصور انسانِ قصه ها
می گفت مادرم که محبت خطا نبود
وقتی د لی برای د لی درد می نوشت
پیکی به جز کبوتر بادِ صبا نبود
این کوه این تهی شده از یادِ تیشه ها
در بیستونِ عشق چنین بی صدا نبود
روزی که قهرمان به سر چشمه می رسید
راهی به جز مبارزه با اژدها نبود
می شد که در هوای مساوی نفس کشید
یک بام در کشاکشِ چندین هوا نبود

از خواب چشم های تو تا صبح می پرم
این روزها هــوای تو افتاده در سرم
هر سایه ای که بگـذرد از خلوتم تویی
افتاده ای به جان غزل های آخرم
گاهی صدای روشنت از دور می وزد
گاهی شبیه ماه نشستی برابرم
یا روبه روی پنجره ام ایستاده ای
پاشیده عطر پیرهنت روی بستـــرم
گاهی میان چادر گلدار کودکی ات
باران گرفته ای سر گلدان پرپرم
مثل پری در آینه ها حـرف می زنی
جز آه…هرچه گفته ای از یاد می برم
نزدیک صبح، کنج اتاقم نشسته ای
لبخند می زنی و من از خواب میپرم…

(نجیب زاده)

برای بعضی دردها نه میتوان گریه کرد. نه میتوان فریاد زد.
برای بعضی دردها فقط میتوان نگاه کرد و بیصدا شکست..

خدایا یعنی واقعا لیاقت عشق و صداقت منو داشت ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

با هم بیایم دعا کنیم

                         خدامونو صدا کنیم

                                          که آسمون بباره

                                                           فراوونی بیاره 

ازش بخوایم برامون، سنگ تموم بذاره

                  راه های بسته وا شه

                                   هیچ کی غریب نباشه

                                             صورت و شکل هیچ کس، مردم فریب نباشه

شفا بده مریض رو

                      خط بزنه ستیز رو

                                    رو هیچ دیوار و بومی، نخونه جغد شومی

                                                              

دعا کنیم رها شن، اونا که توی بندن

                  از بس نباشه نا اهل، زندونارو ببندن

                                     خودش میدونه داره، هرکسی آرزویی

                                                     این باشه آرزومون، نریزه آبرویی

سیاه و سفید یه رنگ بشه

                    زشتی هامون قشنگ بشه

                                       کویرها آباد بشن

                                                      اسیر ها آزاد بشن ....