بارون که میزنه آدم ناخوداکاه یاد سه چیز میفته:

سهراب و شعرش

قمیشی و صداش

شهردار و عمش !

مادر، دستی بر گهواره دارد و دستی در دست خدا.

آن‌گاه که مادر، گهواره را تکان می‌دهد ، عرش خدا به لرزه درمی‌آید.

و همه‌ی فرشتگان سکوت می‌کنند تا زیباترین سمفونیِ هستی را بشنوند: لالایی مادر را.------

من این آهنگ شنیدم کلی گریه کردم یاد دورانی از زندگی افتادم خواستین دانلود کنید.این شعرش هست. یکی هست ، تو قلبم که هرشب واسه اون می نویسم و اون خوابه نمی خوام ، بدونه واسه اونه که قلب من این همه بی تابه یه کاغذ ،یه خودکار دوباره شده همدم این دل دیوونه یه نامه ، که خیسه پر از اشک و کسی بازم اون و نمی خونه یه روز همین جا ، تویه اتاقم یه دفعه گفت داره میره چیزی نگفتم ، آخه نخواستم دلش و غصه بگیره گریه می کردم ، درو که می بست می دونستم که میمیرم اون عزیزم بود ، نمی تونستم جلوی راشو بگیرم می ترسم یه روزی برسه که اونو نبینم بمیرم تنها خدایا کمک کن نمی خوام بدونه دارم جون می کنم اینجا سکوت اتاقو داره می شکنه تیک تاکه ساعته رو دیوار دوباره نمی خوام بشه باوره من که دیگه نمیاد انگار...

به افتخار این خواهر برادر که پرچمو بردن تو عرش بزن لایک قشنگه رو

در قسمتی شاعر میفرمایند: ای جیگیلی جیگیلی جیگیلی جیگیلی جیگیلی جیگیلی جیگیلی جیگیلی جیگیلی جیگیلی جیگیلی جیگیلی جیگیلی جیگیلی اخماتو وا کن

تازه همین شاعر در جدیدترین شعرش میفرماید: لا لا لالا لا لا لا لا لالایی لا لا لا لا لا لا لا لا لالایی مامان رفته شده تنها بابایی.... []

نگرانشم یه وخت ترورش نکنن با این همه نبوغ و استعداد!!

این شعر مورد علاقه من هست.دوست دارم روی سنگ قبرم بنویسن.امیدوارم زود تر بیاد این لحظه شیرین مرگ.
فقط شعرش طولانی هست احتمالا توی یک سنگ جا نشه روی دوتا سنگ بنویسنالبته هزینه هم میره بالا چون باید دوتا قبر هم بگیرم
معلوم نیست که وقت مرگ من میشه.
شعر در دید گاه میزارم.

ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺯﻧﻪ...ﻣﻦ ﯾﺎﺩ ﺳﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﯽ
ﺍﻓﺘﻢ....ﺳﻬﺮﺍﺏ ﻭ ﺷﻌﺮﺵ.....ﻗﻤﯿﺸﯽ ﻭ
ﺻﺪﺍﺵ....ﺷﻬﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﻋﻤﺶ........خـــــــ ﻻﻣﺼﺐ
ﺍﺳﺘﺨﺮ ﺷﺪ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ ﻣﺎ

پس از مرگ از شخصي پرسيدند :
جواني خود را چگونه گذراندي ؟
ندايي از عرش برآمد که :
بدبخت ايرانيه ،
ولش کنين ،
برين سراغ سوال بعدي..

دل میزند ز شوق نوای وصـــــال دوست
به به عجب خدنگ نماید، کــــمال دوست

این نور عرش باشد و یا قــــرص آفتاب
یا آنکه بر فـروغ نشسته جــمال دوست
گويي که بازفصل بهاران رسیــــده است
کز هرطرف چـو باد وزیده شمال دوست
بر عاشقان و خــســـته دلان از وفا بگو
تا با سرور و شـوق نماید سؤال دوست
ای پیر میکده! چـکـــــنم جام آتشین؟
زیرا که نوش کـــرده ام آب زلال دوست
با شوق وبانشاط وشعف «سائس» اینچنین
گوید خدای را کـه: مبادا زوال دوسـت

خدایا من در کلبه ی حقیرانه خود کسی را دارم که تو در عرش کبریایی خود نداری ... من چون تویی دارم و تو چون خود نداری