هنگام پریدن از آتش : غم برو شادی بیا ، محنت برو روزی بیا

غم هم اگر تركم كند ، تنهاي تنها مي شوم

پادشاهی درویشی را گفت: جمله‌ای گو که در لحظه‌ی غم شاد و در لحظه‌ی شادی غمگینم سازد. درویش گفت:این نیز بگذرد"

بدبختی بزرگی است که دیگری را

به رغم آنکه دیگر دوستمان نمی دارد،

همچنان دوست بداریم.

تو با منی، حس می کنمت
همین جا روبروی خودم
صداتو می شنوم همه جا
یا شاید من دیوونه شدم
اگه تو، تو اتاقم نیستی
چرا کنار تو می شینم
چرا دارم تو رو می بوسم
چرا دارم تو رو می بینم

{من با تو ام عزیزم، اسم منو صدا کن
می بینمت کنارم، می بوسمت نگام کن}

اگه تو، تو اتاقم نیستی
چرا هوای تو تو خونه ست
چرا با تو حرف می زنم هر روز
نگو تو دلت این دیوونه ست
اگه تو، تو اتاقم نیستی
چرا کنار تو می شینم
چرا دارم تو رو می بوسم
چرا دارم تو رو می بینم

{من با تو ام عزیزم، اسم منو صدا کن
می بینمت کنارم، می بوسمت نگام کن}

می بینمت کنارم...

من با تو ام عزیزم...

{-31

آهنگی که همیشه اشک من و در میاره.
love5.JPG

بعد از این دیگر نیاید بی وفا حتی به خوابم
می شوی تنهای تنها می دهد یک سال عذابت
می روی اما به دنیای فراموشی
با غم سردی که می دارد هم اغوشی
کاش از اول من به حالت بی وفا پی برده بودم
تو فریبم داده بودی من فریبت خورده بودم
راه من از راه تو گشته جدا
دارم از تو من شکایت با خدا

ترک جانت کرده ای جانان چرا
بی وفایی بی وفایی بی وفا

قوامی

شبی که آواز نی تو شنيدم
چو آهوی تشنه پی تو دويدم
دوان دوان تا لب چشمه رسيدم
نشانه اي از نی و نغمه نديدم

تو ای پری کجاي
که رخ نمينمايي

از آن بهشت پنهان
دری نميگشايي

ليلا فروهر
عاشق شدم من در زندگانی
بر جان زد آتش عشق نهانی
جانم از اين عشق بر لب رسيده
اشک نيازم بر رخ چکيده
يک سو غم او يه سو دل من در تار مويي
در اين ميانه دل ميکشاند مارا به سويي

زين عشق سوزان بی عقل و هوشم
ميسوزم از عشق اما خموشم
ای گرمی جان هر جا که بودی بی ما نبودی
هر جا که رفتی من با تو بودم تنها نبودی
تو غصه زندونم کرد
فرنگيس
با صداي عماد رام يه چيز ديگست

شب
شب که ميشه تو کوچه غم
اشک من ميشه ستاره
من چشمامو به ابرا ميدم
آسمون بارون ميباره
ميخونم آخ که ديگه فرانگيس
عشق تو داغونم کرد
به کی بگم که چشمات

گلپا

نشد
يک لحظه از يادت جدا دل
زهی دل آفرين دل مرهبا دل مرهبا دل
ز دستش يک دم آسايش ندارم
نميدانم چه بايد کرد با دل
هزاران بر منعش کردم از دل
مگر بر گشت از راه خطا دل

فريدون فرخزاد و سالی
حالا که پا بند تو هستم ميگريزی
پا بند لبخند تو هستم ميگريزی
با خنده هايت زندگی می آفرينی
تا ديدمت فهميدم اين را آخرينی
از بوسه پرهيزم نمودی
با غصه لبريزم نمودی
بارنه غم غرقم نموده عشقت حواسم را ربوده
ميگريزی ميگريزی ميگريزی ميگريزی
آرتوش

آسمان چشم او آينه کيست
آن که چون آينه با من روبرو بود
درد و نفرين بر سفر باد
سرنوشت اين جداي
دست او بود
آه
گريه مکن که سرنوشت
گر مرا از تو جدا کرد
عاقبت دل های ما
با غم هم اشنا کرد

ای دلت خورشيد خندان
سينهء تاريک من
سنگ قبر آرزو بود

سلطان قلبها از عهديه و عارف

يه شب يه روز يه ماه يه سال
يه عمره که ميگردم
چو کبوتره بی پر و بال
ميرم همه جا
يه روز ديدم گم شد جونم
دور افتادم از آشيونم
بی خونمنم سرگردونم
بی او به خدا

سلطان قلبم کجاي کجاي
رفتی که بر من به شادی گشاي
دروازه های بهشت طلاي
اما صد افسوس

به سلامتی کسی که غمگین شد
ولی کسی از غمش نگفت
به سلامتی دلی که گرفت
ولی کسی گره ی دلشو باز نکرد
به سلامتی کسی که تنها شد
ولی کسی از تنهاییش یادی نکرد ...

به چه میخندی تو ؟؟؟
به مفهوم غم انگیز جدایی ...؟ به چه چیز...؟
به شکست دل من یا به پیروزی خویش...؟

به چه میخندی تو ؟؟؟
... به نگاهم که چه مستانه تو را باور کرد...؟
یا به افسونگری چشمانت که مرا سوخت و خاکستر کرد...؟

به چه میخندی تو ؟؟؟
به دل ساده من میخندی ... که دگر تا به ابد نیز به فکر خود نیست...؟
خنده دار است... بخند...