در بیابانی دور

که نروید جز خار

که نخیزد جز مرگ

که نجنبد نفسی از نفسی

خفته در خاک کسی

زیر یک سنگ کبود

در دل خاک سیاه

می درخشد دو نگاه

که به ناکامی از این محنت گاه

کرده افسانه هستی کوتاه

باز می خندد مهر

باز می تابد ماه

باز هم قافله سالار وجود

سوی صحرای عدم پوید راه

با دلی خسته و غمگین همه سال

دور از این جوش و خروش

می روم جانب آن دشت خموش

تا دهم بوسه بر آن سنگ کبود

تا کشم چهره بر آن خاک سیاه

واندر این راه دراز

می چکد بر رخ من اشک نیاز

می دود در رگ من زهر ملال

منم امروز و همان راه دراز

منم اکنون و همان دشت خموش

من و آن زهر ملال

من و آن اشک نیاز

بینم از دور در آن خلوت سرد

در دیاری که نجنبد نفسی از نفسی

ایستاده ست کسی

روح آواره ی کیست؟

پای آن سنگ کبود

که در این تنگ غروب

پر زنان آمده از سنگ فرود

می تپد سینه ام از وحشت مرگ

می رمد روحم از آن سایه دور

می شکافد دلم از زهر سکوت

مانده ام خیره به راه

نه مرا پای گریز

نه مرا تاب نگاه

شرمگین می شوم از وحشت بیهوده ی خویش

سرو نازی است که شاداب تر از صبح بهار

قد بر افراشته از سینه دشت

سرخوش از باده تنهایی خویش

شاید این شاهد غمگین غروب

چشم در راه من است

شاید این بنده صحرای عدم

با منش یک سخن است

من در اندیشه که این سرو بلند

وین همه تازگی و شادابی

در بیابانی دور

که نروید جز خار

که نتوفد جز باد

که نخیزد جز مرگ

که نجنبد نفسی از نفسی

غرق در ظلمت این راز شگفتم ناگاه

خنده ای می رسد از سنگ به گوش

سایه ای می شود از سرو جدا

در گذرگاه غروب

در غم آویز افق

لحظه ای چند به هم می نگریم

سایه می خندد و می بینم وای

مادرم می خندد

مادر ای مادر خوب

این چه روحی است عظیم؟

وین چه عشقی است بزرگ؟

که پس از مرگ نگیری آرام

تن بی جان تو در سینه خاک

به نهالی که در این غمکده تنها مانده ست

باز جان می بخشد

قطره خونی که به جا مانده در آن پیکر سرد

سرو را تاب و توان می بخشد

شب هم آغوش سکوت

می رسد نرم ز راه

من از آن دشت خموش

باز رو کرده به این شهر پر از جوش و خروش

می روم خوش به سبکبالی باد

همه ذرات وجودم آزاد

همه ذرات وجودم فریاد

از عشق میگویی ، بگو آبی ترین باشد

از عشق میگویم اگر درد تو این باشد

 

بگذار من عاشق ترین مرد زمین باشم

بگذار یک دیوانه هم عاشق ترین باشد

 

شیطان از اول خوب میدانست آدم کیست

بگذار لاف عشق تهمت آفرین باشد

 

من از فریب گندم روی تو دانستم

بیچاره دل یک عمر باید خوشه چین باشد

 

با یک هجوم از هم فرو میریزدش غم ؛ آه

دیوار ِ دل سهل است اگر دیوار چین باشد

 

آه ای شبان ِ خفته ی کولی ترین برخیز !

میترسم اینجا باز گرگی در کمین باشد

 

وقتی که از دل گفتی و آئینه ، دانستم

آنی که میخواهد دلم باید همین باشد

 

تا بود از تو قسمتم غم بود و دیگر هیچ

ای کاش تا باشد نصیبم از تو این باشد

این است پایان ِ تب پروانه ای چون من

آتش همان بهتر که خاکستر نشین باشد


(نجیب زاده)

گر بر سر کوی دوست راهی دارم

در سایة لطف او پناهی دارم

غم نیست - که راه رفت و آمد باز است

طاعت اگرم نیست گناهی دارم

به چشمانم آموختم جز شاديها چيز ديگري را نبيند

اما غافل از اين بودم که اين چشم ها

به من خيانت خواهد کرد

و در مقابل غمها و تاريکي ها مرا تنها خواهند گذاشت

به خود گفته بودم زندگي را دگرگون خواهم کرد

تمام غمها و سياهي ها را به دست فراموشي خواهم سپرد

و آنها را در بستر زمان دفن خواهم کرد

اما غافل بودم و ندانستم زندگي بازيگريست

که آهنگ او هر لحظه تغيير ميکند

حال من مانده ام و تنهايي و يک دنياي غم و اندوه

(نجیب زاده)

همه شب نالم چون نی ، که غمی دارم

دل و جان بردی ، اما نشدی یارم

با ما بودی ، بی ما رفتی.

چون بوی گل به کجا رفتی؟

تنها ماندم ، تنها رفتی

چون کاروان رود...

فغانم از زمین بر آسمان رود

دور از یارم ، خون می بارم

فتادم از پا به ناتوانی

اسیر عشقم ، چنان که دانی

رهائی از غم نمی توانم

تو چاره ای کن که میتوانی

گر ز دل برآرم آهی

آتش از دلم خیزد

چون ستاره از مژگانم

اشک آتشین ریزد.

چون کاروان رود

فغانم از زمین

بر آسمان رود

دور از یارم خون می بارم

نه حریفی تا با او غم دل گویم

نه امیدی در خاطر که تو را جوبم

ای شادی جان ، سرو روان،

کز بر ما رفتی،

از محفل ما ، چون دل ما

سوی کجا رفتی؟؟

تنها ماندم ، تنها رفتی

چو ن بوی گل به کجا رفتی؟؟

به کجائی غمگسار من

فغان زار من بشنو...... باز آ

از صبا حکایتی از روزگار من بشنو

باز آ ..... باز آ..............سوی رهی

چون روشنی از دیده ما رفتی

با قافله باد صبا رفتی

تنها ماندم ، تنها ماندم

ای عشق من کو عهد و پیمانت؟

آواره شد مرغ غزل خوانت

نه کسی دمسازم شد

نه دلی همرازم شد، چه کنم؟

شاهد غمهایم همه شب سایه لرزانم

خاطره ها دارم به تو ای عشق گریزانم

تا کی باید به نیمه شبها، بشمارم من ستاره ها را؟، بس کن دوری تو بیا

عشق و بی تابی ها، رنج و بی خوابی ها، تو بیا خوابم کن؛ آتشم، آبم کن

بشنو قصه تالخ شبهایم را، بشنو نغمه قلب تنهایم را

من  ای صبا  رفتن به کوی دوست ندانم

تو می روی به سلامت سلام ما برسانی

صدای من در ظلمت شب، در آسمانها پرگیرد

بیا که با تو این دل من، سرود عشق از سرگیرد

به خدا از کلبه من، نور و شادی رفته دگر

هر شب من منتظرم، با چشم تر

شاهد غمهایم، همه شب، سایه لرزانم

خاطره ها دارم به تو ای عشق گریزانم

(نجیب زاده)

عشق                                      بيداد    من

باختن                  يعني                    لحظه                 عشق

جان                          سرزمين             يعني                        يعني

زندگي                                 پاک من عشق                               ليلي و

قمار                                                                                    مجنون

در                              عشق يعني ...           شدن

ساختن                                                                               عشق

دل                                                                                   يعني

كلبه                                                                        وامق و

يعني                                                                   عذرا

عشق                                                           شدن

  من                                                عشق

 فرداي                                يعني

  كودك                        مسجد

  يعني             الاقصي

عشق  من

 

عشق                                      آميختن                                         افروختن

يعني                                 به هم          عشق                               سوختن

چشمهاي                      يكجا                    يعني                       كردن

پر ز                 و غم                            دردهاي             گريه

خون/ درد                                                   بيشمار

 

  عشق                                 من

    يعني                           الاسرار

    كلبه                  مخزن

         اسرار     يعني  

قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی
یا چیزی چنان که بدانی…
من درد مشترکم
مرا فریاد کن

[احمد شاملو]

مثل تندیس فروریخته کورم، لالم

جسدِ زنده‌ی در معرض ِ اضمحلالم

مثل وقتی که تو رفتی به سفر،غمگینم

مثل وقتی که بخندی به کسی، بدحالم

گاه می گویم از زندگی‌ام خسته شدم

گاه می گویم مرگ آمده استقبالم

کودک تشنۀ آغوش توام بیخود نیست

صبح‌ها یکسره غر می‌زنم و می‌نالم

خواستم با نفست لحظه‌ای آرام شوم

گوشی ات گفت که از صبح سحر اشغالم

هرچه از صبح در خانۀ حافظ رفتم

"بوی بهبود ز اوضاع..." نیامد فالم