هشیاری و مستیش همه عین نماز است

آنجا نپذیرند صلاح و ورع امروز

آنچ از تو پذیرند در آن کوی نیاز است

اسرار خرابات بجز مست نداند

هشیار چه داند که درین کوی چه راز است؟

تا مستی رندان خرابات بدیدم

دیدم به حقیقت که جزین کار مجاز است

خواهی که درون حرم عشق خرامی؟

در میکده بنشین که ره کعبه دراز است

هان! تا ننهی پای درین راه ببازی

زیرا که درین راه بسی شیب و فراز است

از میکده‌ها ناله‌ی دلسوز برآمد

در زمزمه‌ی عشق ندانم که چه ساز است؟

در زلف بتان تا چه فریب است؟که پیوست

محمود پریشان سر زلف ایاز است

زان شعله که از روی بتان حسن تو افروخت

جان همه مشتاقان در سوز و گداز است

چون بر در میخانه مرا بار ندادند

رفتم به در صومعه، دیدم که فراز است

آواز ز میخانه برآمد که: عراقی

در باز تو خود را که در میکده باز است

خوش آن که حلقه‌های سر زلف وا کنی

ديوانگان سلسله‌ات را رها کنی

کار جنون ما به تماشا کشيده‌است

يعنی تو هم بيا که تماشای ما کنی

کردی سياه، زلف دو تا را که در غمت

مويم سفيد سازی و پشتم دو تا کنی

تو عهد کرده‌ای که نشانی به خون مرا

من جهد کرده‌ام که به عهدت وفا کنی

من دل ز ابروی تو نبرم به راستی

با تيغ کج اگر سرم از تن جدا کنی  **

گر عمر من وفا کند، ای ترک تندخوی

چندان وفا کنم که تو ترک جفا کنی  **

سر تا قدم، نشانه تير تو گشته‌ام

تيری خدا نکرده مبادا خطا کنی  **

تا کی در انتظار قيامت، توان نشست

برخيز تا هزار قيامت به پا کنی  **

دانی که چيست حاصل انجام عاشقی؟

جانانه را ببينی و جان را فدا کنی  ** 

شکرانه ‌ای که شاه نکويان شدی به حسن

می‌بايد التفات به حال گدا کنی  **

حيف آيدم کز آن لب شيرين بذله‌گوی

الا ثنای خسرو کشورگشا کنی  **

آفاق را گرفت، فروغی فروغ تو

وه که بازم فلک انداخت به غوغای دگر

من به جای دگر افتادم و دل جای دگر

یک دو روز دگر از لطف به بالین من آی

که من امروز دگر دارم و فردای دگر

گوییا تلخی جان کندن من خواست طبیب

که بجز صبر نفرمود مداوای دگر

پا نهم پیش که که نزدیک تو آیم لیکن

از تحیر نتوانم که نهم پای دگر

با من آن کرد به یکبار تماشای رخت

که مرا یاد نیاید ز تماشای دگر

اگر این است پریشانی ذرات وجود

کاش هر ذره شود خاک به صحرای دگر

خوبرویان  جفا پیشه وفا  نیز   کنند

به کسان درد فرستند و دوا نیز کنند

پادشاهان ملاحت چو به نخجیر روند

صید را پای ببندند و  رها  نیز  کنند

عاشقان را ز بَرِ خویش مران تا بر تو

سر و زَر هر دو فشانند و دعا نیز کنند

گر کند میل به خوبان دل من عیب مکن

کاین گناهی است که در شهر شما نیز کنند

بوسه ای زان دهن  تنگ  بده  یا  بفروش

کاین متاعی است که بخشند و بها نیز کنند

تو خطائی بچه ای از تو خطا نیست عجب

کانکه  از  اهل  صوابند   خطا   نیز کنند

گر رود نام من اندر دهنت باکی نیست

پادشاهان   بغلط   یاد   گدا   نیز  کنند

غم دل با که بگویم که مرا یاری نیست

جز تو ای روح روان، هیچ مددکاری نیست

غم عشق تو به جان است و نگویم به کسی

که در این بادیه غمزده، غمخواری نیست

راز دل را نتوانم به کسی بگشایم

که در این دیر مغان رازنگهداری نیست

ساقی، از ساغر لبریز می دم بربند

که در این میکده می زده، هوشیاری نیست

درد من، عشق تو و بستر من، بستر مرگ

جز توام هیچ طبیبی و پرستاری نیست

لطف کن، لطف و گذر کن به سر بالینم

که به بیماری من جان تو، بیماری نیست

قلم سرخ کشم بر ورق دفتر خویش

هان که در عشق من و حسن تو، گفتاری نیست

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

نه هر که آینه سازد سکندری داند

نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست

کلاه داری و آیین سروری داند

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن

که دوست خود روش بنده پروری داند

غلام همت آن رند عافیت سوزم

که در گدا صفتی کیمیا گری داند

وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی

وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند

بباختم دل دیوانه و ندانستم

که آدمی بچه ای شیوه ی پری داند

هزار نکته ی باریکتر ز مو اینجاست

نه هر که سر بتراشد قلندری داند

مدار نقطه ی بینش ز خال توست مرا

که قدر گوهر یکدانه جوهری داند

به قد و چهره هر آنکس که شاه خوبان شد

جهان بگیرد اگر دادگستری داند

ز شعر دلکش حافظ کسی بود آگاه