سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمـــی
دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همـــــــدمی
چشم آسایش که دارد از سپهــــــــــر تیزرو
ساقیا جـــــــامی به من ده تا بیاسایم دمـی
زیرکی را گفتم ایـن احوال بین خندید و گـفت
صعب روزی بــوالعجب کاری پریشان عـالمی
ســـــوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چگـل
شاه ترکـان فارغ است از حال ما کـو رستمی
در طریق عشقبــازی امن و آسایش بـلاست
ریش بــاد آن دل که با درد تو خواهد مـرهمی
اهل کام و نـــــاز را در کوی رنـدی راه نیست
ره روی باید جهان سوزی نه خـامی بی‌غمی
آدمی در عــــــــالم خاکی نمی‌آیـد به دست
عالمی دیگر بباید ســــــــاخت و از نـو آدمی
خیز تا خاطر بدان تــــــرک سمرقنـدی دهیم
کز نسیمش بــــــوی جوی مولیـان آید همی
گریه حافظ چه سنجد پیش استغنـای عشق
کـــــــــاندر این دریا نماید هفت دریـا شبنمی
این روزهــا ... همـــــــه ناقـــــص الخلقـــــــــه اند ..! هیچـــــــــکس "دل و دمـــــــــاغ" نــدارد ...!
