وقتی غزل می سرایم در چشمهایم تو هستی ، یادم نمی آید ای گل کی در نگاهم نشستی .

آهای فلانی . . .
به زخم هایم خیره نشو !
خودم می دانم عمیقند . . .
با نگاهت به آتش میکشی وفاداریم را !
مگر تنها ندیده ای ؟؟؟

کلمات وسعت عشقم را نمیدانن
سکوت میکنم
شاید چشمهایت پذیرای چشمانم باشن
به چشمانم بنگر
پر از نگاهت
لبریز از عشقت
بارانی میشوند
تو را خواهند بخشید
تویی که تهی شدی از غشق
از فراموشی سرشار
زیر باران چترم را نمیگشایم
تا باران بشوید
باران چشمانم

حرف من تلخ بود...
واژه های من پراز درد بود...
درنگاهــت ذهن من زهر بود...
زنــدگی در جــمع ما شــرم بود...
خواسته ام از زندگی ثانیه ای فهم بود...
ترس تو از فهم من چون ریشه ای برباد بود...
حق من از زندگی چون دانه ای در خاک بود...
رشد من از دل خاک آغازی از فهم بود...
پایان تــو آغـــازی از مـــن بود...
آغازم من ازخودمن بود...

آدم ها فقط آدمند،نه بیشتر و نه کمتر....


اگر کمتر از چیزی که هستند نگاهشان کنی آنها را شکسته ای...


و اگر بیشتر از آن حسابشان کنی آنها تو را میشکنند....


بین این آدمها،فقط باید عاقلانه زندگی کرد!

نه عاشقانه

گاهی احساس راکد ماندن به ما دست میدهد

و ترس اینکه مبادا چون مردابی شوم و بگندم ،

همه ی وجود آدمی را فرا می گیرد

غافل از اینکه هر آنچه از جانب خداوند سبحان می رسد حکمتی دارد

غافل از اینکه گاهی این توقف ها شاید جریان یا شدت قوی تری ایست

برای طی کردن ادامه مسیر

در مسیر خودشناسی همیشه مسیر مستقیم نیست

گاهی چپ یا راست هم دارد گاهی توقف کردن هم دارد.

آنچه مهم است این است که در راه نمانی در هیچ منزلگاهی بیش از حد لنگر نیندازی

و شوق رفتن را در دلت زنده نگاه داری و دوباره به مسیر مستقیم برگردی...

وقتی که باز صدای آب / می پیچه توی کوچه‌ها
پُرمیشه از عطر گل ها / انگار تمومِ دنیا

میشکُفه غنچه گلی / در آرزوی زندگی
براش همین کافیه که / بهش بگن تو خوشگلی!

نگاهِ گل به آسمون / یه دَم کنارش ننشست
به بوته خار دم دست/ دلش رو یک نفس نَبَست

چی شد؟! / چرا این راه ، به سراب است ؟!
این همه،خام و سست و خراب است…

یه روز یکی دید گلَ رو/خواست بچینه تاج سرُ
تیزی تیغ ها رو که دید/ عقلش بهش گفت که نرو

گُلِ به خار گفت که چرا ؟! /نمیشی از من ، توجدا…
برو میخوام تنها باشم / تو خیلی زشتی به خدا!

یه صبح سرد خیلی زود / بوته خار اونجا نبود
باهمه عشقی که داشت / با دلی که شکسته بود

چشمای گل یه وقتی دید / که دستی اونو از شاخه چید
نگاهِ گل هر جا که گشت / بوته خاری رو ندید!

چی شد؟! / چرا این راه به سراب است ؟!
این همه/ خام و سست و خراب است…!

نميدونم چم شده

نميدونم چه مرگمه

بابا آخه چي كار كردم...چي كار كردم؟؟؟

چي كار كردم كه بايد مستحق اين مجازات باشم؟

چي كار كردم كه اين حكم واسم بريدي؟؟

چي كار كردم كه مستحق اين كارم؟؟؟

خدايااااااااااااااااااااااااااااااااا

چي كار كردم...

بسمه ديگه.

مگه نميگن به هر كس بر اساس توانش حكم ميفرستي؟؟؟

بابا تموم شدم...ديگه ندارم.

ديگه توان ندارم..

ديكه اين توان لعنتيو ندارم...

تمومش كردي...

بسه...

بسمه ديگه.

اين قد اذيتم نكن...

تموم كن اين حكمتو...

بابا باختم...

يه كسيم اين جاست...

يه نگاهم اين ورت كن.

همين پايين...اينجا...

كمكم كن...ديگه بريدم...

باور كن كه ديگه بريدم...

بابا مگه نميگن يه قدم تو بيا خدا  ده قدم بياد؟

نخواستيم...

يه قدم تو بيا من بدبخت ده قدم بيام...

بيا تا حداقل بفهمم فراموشم نكردي آخه...

بسمه...ديگه بسمه...

يه نگاهم اين ورت بكن...

همينجا.

@eli20