در آن شهري  كه مردانش عصا از كور ميدزدند

همان شهري كه اشك از چشم ٫ كفن از گور ميدزدند

در آن شهري كه خنجر دسته ي خود نيز ميبرد

همان جايي كه پشت از دشنه ي خون ريز ميدزدند

در آن شهري كه مردانش همه لال و زنانش كورند

همان شهري كه از بلبل ٫ دم آواز مي دزدند

در آن شهري كه نفرت را به جاي عشق مي خواهند

همان جايي كه نور از چشم و عقل از مغز مي دزدند

در آن شهري كه پروانه به جاي شمع ميسوزد

همان شهري كه آتش را ز اشك شمع  ميدزدند

در آن شهري كه زنده مرده و مرده بود زنده

همان جايي كه روح از تن و تن از روح ميدزدند

در آن شهري كه كافر مومن و مومن شود كافر  

                                                                           همان جايي كه مهر از جانماز باز ميدزدند

در آن شهري كه سگ ها معرفت از گربه آموزند

همان شهري كه سگ ها بره را از گرگ ميدزدند

در آن شهري كه چشم خفته ٫ از بيدار بينا تر

همان جايي كه غم از سينه غم ساز ميدزدند

من از خوش باوري آنجا محبت جستجو كردم

در آن شهري كه فرياد از دهان باز ميدزدند

پاندا : تنبل و تکون نخورتعجب

طاووس : به خودشون مينازن و بسيار بد صدا هستند

گربه : لوس و وحشي

سگ : باوفا و پاچه گير(البته قسمت اول زياد صادق نيست)

گاو : گنده و بد تيپ

گوسفند : احمق و زبون نفهم

خر : اين حيوان تمام خصوصياتش با پسر ها يکيست  

گرگ : آدم خوار 

روباه : مکار و حيله گر 

جغد : شبها براي شکار دخترا بيدار مي مونن

اسب : نجيب و سر به زير (البته اين نسل منقرض شده )

قورباغه : براي پيدا کردن جفت در سمفوني شماره دادن با هم رقابت مي کنند

خرس : براي ترساندن افراد معمولا عربده کشي مي کنند

کلاغ : ميرينن تو هر چيز و هر کار

لاک پشت : همه کاري رو يک سال طول ميدن

ميمون : مرتب از اين شاخه به آن شاخه مي پرند (البته در زمينه ي gf)

موش : کثيف و چندش آورسبز

انسان : آن ها هيچ شباهتي با انسان ندارند و تنها در خيالات خويش به انسان بودن فکر مي کنند.

 آقاپسراي محترم اگه خيلي سرخ شديد يه دوش آب سرد را پيشنهاد مي کنم

با توام ، با تو که دستت دست دنیا ساز رنجه با توام با تو که بغضت معنی آواز رنجه اگه یخ باد ستمگر پی قتل عام برگه اگه این باغ برهنه باغ تاراج تگرگه اگه بی پناهی گل رنگ بی پناهی ماست دستتو بذار تو دستم وقت پیوند درختاست رو تن سخت درختا بنویس و دوباره بنویس که شکست یک شقایق مرگ باغ ، مرگ باهار نیست

ناله روح وای چه خسته می کند تنگی این قفس مرا پیر شدم نکرد از این رنج و شکنجه بس مرا پای به دام جسم و دل همره کاروان جان آه چه حسرت آورد زمزمه جرس مرا گرگ درنده ئی به من تاخت به نام زندگی پنجه که در جگر زند نام نهد نفس مرا طوطی هند عالم قدسم و طبع قند جو وه که به گند خاکیان ساخته چون مگس مرا من که به شاخ سرو و گل پا ننهادمی , کنون دست نصیب بین که پر دوخت به خار و خس مرا آب و هوای خاکیان نیست به عشق سازگار آتش آه گو بسوز آنچه به دل هوس مرا جز غم بی کسی در این سفله سرای ناکسی من نشناختم کسی گو مشناس کس مرا ناله شهریار از این چاه به در نمی شود ور نه کمند مو هلد ماه به دسترس مرا