دوست دارم همه شب گریه کنم بارانی، غزلی از تو بگویم همه جا پنهانی، دوست دارم صدف ثانیه هایم باشی، تا تماشا کنم آن چهره ات ای نورانی...

 
همچو مردابی که رنگین است از سرخی خون وقت غروب
میتراود لحظه های تلخ و مرده در دلم
می نشیند بار غصه از نگاه غافلم
من که چون تک شاخه ی یک تک درختم
درمیان کوچه های تنگ غربت تیره بختم
من که در دروازه های خستگی تنها نشستم
از تمام روز های عمر رفته گیج و خسته ام
میزنم سدی به بغض در گلویم
نشکند تا نشنود دشمن صدای گریه ام را

بعضی از درس هایی که توی خانواده یاد گرفتیم: بهداشت: اگه می‌خواید همدیگه رو بکشید برید بیرون؛ الان اینجا رو تمیز کردم! منطق: به خاطر اینکه من میگم! آینده نگری: اگه از تاب بیفتی، محاله ببرمت خرید! آداب اجتماعی: وقت غذا، دهنت رو ببند! اصلاح رفتار: مثل بچه آدم رفتار کن! انتظار: بذار برسیم خونه ....! کنایه: گریه می کنی؟ الان یه کاری می کنم واقعا اشکت در بیاد! ژنتیک: یه اخلاق خوب داری؛اونم به من رفته! دانش و خرد: وقتی به سن من برسی، می‌فهمی! عدالت: امیدوارم یه بچه گیرت بیاد عینِ خودت...گُـــه!

باز ای رفیق نیمه راهم زود برگرد
دلواپسی های نگاهم زود برگرد
اینجا نمیداند کسی درد دلم را
ای سوز و اشک آهم زود برگرد
بردند چشمان حسادت یوسفی را
من در این کهنه چاهم زود برگرد
بی تو صدای گریه های دل کویریست
ای سایبان و سر پناهم زود برگرد

@AsiyE