صبر مرا به وسعت هفت آسمان بده

اشکی برای گریه ی غم بی امان بده

 

دور سرت شلوغ ترین جای کربلاست

از خون وضو گرفته بیا و اذان بده

 

از بس که بال و پر زدم از حال رفته ام

حالا مرا کنار خودت آشیان بده

 

ای نفس مطمئنه ی بر بالِ ارجعی

قبل از عروج سرخ به زینب زمان بده

 

خدایا: دانستن این که چقدر مرا دوست داری کار سختی نیست

وقتی گریه هایم شیشه های اتاق را لمس میکند

وقتی دستانم بر روی شیشه ها سر میخورد

هر روز از انگشتانم شروع میشوی، به کنه وجودم میروی

و آنگاه این هیاهو از حنجره ام به تو میرسد

خدایا: من یک جسم سردم پر از نوسان های ناخواسته و احساسات نانوشته

و تو در میان همه ی اینها یک هستی مطلق هستی

یک معجزه که مرا به وجد می آورد

من در نگاه کردن به تو، واژه ای میشوم در متنی گسترده

تو مرا در سکوتم فهمیدی

وقتی که دلهره، آخرین کلمه ی مشترک چشم ودلم بود

وقتی ساعتها اجازه ی حرکت را از زمان گرفتند

وقتی همه ی رقصیدن من، تب و لرزم بود

هیچکس مثل تو نقطه چین ها را پر نمیکند

تویی که اول از هرکس و هرچیزی به ذهنم خطور میکنی

 وآخر همه میروند و تو باز هم ادامه داری

میخوابم در آغوش تو

تا لرزش دندانهایم

تپش قلبم

و حالت ایستای دردم را فراموش کنم

بگذار که هر لحظه دوباره به تو بگویم: سلام!

و آنقدر به آسمان نگاه کنم که ستاره ها به عشقم حسودی کنند

خدایا:این روزها که دست های تو مرا به فردا میکشد،

حس غریبی دارم

گاهی اشک..گاهی بغض..گاهی درد

بگذار مدام صدایت کنم

تا بودنت را فراموش نکنم!

میخواهم با تو کمی درد دل کنم
میخواهم اینک که چشمانم پر از اشک است حرف های دلم را به تو بگویم
بغض گلویم را می فشارد،اشک از چشمانم میریزد
با همین بغضی که دارم میگویم که خیلی دوستت دارم
نمیدانم چرا در این لحظه بغض گلویم شکست و گریه کردم
بگذار اینک در این حال و هوای بارانی چشمانم حرفهای دلم را بگویم
تو بهترین هدیه ی دنیا هستی
تو بهترین و بزرگترین آرزوی دنیایی که در دلم نشستی
خیلی دوستت دارم،به خدا تنها تو را دارم
قطره های اشک از چشمانم میریزد،
این تنها خدا است که میبیند حال مرا، میفهمد درد این دل عاشق مرا
کمی تو آرامم کن ای خدا
آرامم کن، مرا از این حال و هوای پر از غم رها کن
آن کسی که دوستش دارم هنوز باور ندارد عشق مرا
این حال پریشان مرا
باور ندارد قلب عاشق مرا ، گریه های هر روز و هر شب مرا
زمانی بود که هیچگاه طاقت دیدن اشکهایم را نداشت
زمانی بود که طاقت شکستن دل عاشق مرا نداشت
حالا اشکم را در می آورد

گهگاهی که دلم می گیرد
با خودم می گویم
به کجا باید رفت ؟
به که باید پیوست ؟
به که باید دل بست ؟
به دیاری که پر از دیوار است !
به امینی که امانت خوار است !
یا به افسانه ی دوست ؟
گریه ام می گیرد …

عاقا چند سال پیش دوستان ما درست زمانی که دو سه روزی یه سفر رفته بودیم یه شایعه ای درست کردن مینی بر مرگ ما و توی مدرسه و باشگاه و محل منتشر کردن
حال بماند خانواده که فوری زنگ زدن و مطمئن شدن من سالمم
اون اوشگولایی هم که بدون پرس و جو سیاه برام پوشیدن و برام گریه کردن هم بماند
اون اوشگولی هم که بعد چند روز اومده در خونمون پارچه مشکی تسلیت خودمو داده دست خودم <میگه به پدر جان سلام برسون بگو بعد نماز با همکارا میرسیم خدمتتون> رو کجای دلم میزاشتم
خو لامصب بپرس من کیم تا منم بهت بگم خود مرحومم

فقط یه ایرانی می تونه وقتی بچه ش خورد زمین
اونقدر دست بزنه وشادی کنه وبرقصه تابچه ش گریه نکنه..!

یعنی اگر اون خواننده ی گرامی توی اون آهنگ معروف
“هر چی دلت میخواد ببر … گیتار با خودت نبر”
به جای گیتار از کلمه‌ی مودم استفاده میکرد
الان به جای اینکه مسخره ش کنیم با آهنگش گریه هم میکردیم !

سلام دوستان
بوی ماه محرم  بوی ماه عشق غم وقصه دل وگریه هاست که اشک از چشمان ما جاری می شود...