پاتوق دانشجویان ایران - جستجو در پست ها

saman

در CARLO

مدرسة ما: پایگاه جهنمی

خروج از مدرسة: فراراز آلکاتراس

دیدن مدیر از دور: شبحی در تاریکی

نمرة بیست: افسانهآه

مدیرمدرسه: مرد 6 میلیون دلاری

شوخی با مدیر: بازی با مرگ

روز دادن کارنامه:حادثه در تونل کندوان

امتحان: شاید وقتی دیگر

روزی که معلم به کلاسنمیآید: بوی خوش زندگی

اخراج از کلاس: یک بار برای همیشه

نمازخانة دبیرستان:قطعه ای از بهشت

امتحان پایان ترم: قلبها برای که میتپد؟

پیام متقلب برای دیگران: چشمهایم برای تو

راهی برای متقلبان:جیببرها به بهشت نمیروند

آنتن مدرسه: جاسوس سه جانبه

جای سیلی معلم: دایرةسرخ

صفرهای پشت سر هم: برج مینو

اعتراض برای نمره:شلیک نهایی

زنگ ورزش: المپیک دربازداشتگاه

شورای دبیران: جنگ نفتکشها

ناظم: پلیسآهنی

کنکور:بالاتر از خطر

دیدن معلم از دور: سایة عقابها

نگاه معلم: بگذارزندگی کنم

دانشگاه: سرزمین آرزوها

خارج از مدرسه: آن سویآتش

بحث بامدیر: فریاد زیر آب

شاگرد اول کلاس: پرندة کوچک خوشبختی

پای تخته: لبةتیغ

منفیهای پشت سر هم: گلولههای بی صدا

اولین دانش آموزی کهمعلم از او درس میپرسد: قربانی

وراجی سر کلاس: مجوز مرگ

آخر کلاس: بهشتپنهان

مبصرکلاس: افعی

بوی جوراب بچهها: عطر گل یاس

دبیران مدرسة ما:تبعیدی ها

اخراج از مدرسه: میخواهم زنده بمانم

دفتر دبیران: خانه ارواح

نمرة ده: شانسزندگی

اتاقورزش: جزیرة آدم خورها

سال آخر دبیرستان: سالهای بیقراری

ساختمان مدرسه: آسمانخراش جهنمی

اخراجیها:بینوایان

رفتن به دانشگاه: هدف سخت

دفتر مدیر: کلبةوحشت

صاحباننمره زیر ده: سربداران

کیفهای دانش آموزان: محموله

ظرفیت نیمکتها: دونفر و نصفی

سوسک در کلاس: انفجار در اتاق عمل

کلاس خصوصی: وعدهپنهان

زنگادبیات: نان و شعر

دفتر ناظم: محکمة عدالت

حالت دانش آموز هنگامپاسخ دادن: زرد قناری

دانش آموزان رشتة ریاضی: سوته دلان

رفتار مشاور مدرسه بادانش آموزان: عاشقانه

دیدگاه •

•

• 1392/05/14 - 15:28

+1

Prof.Dr.Abdolreza Sh.Farahani

در یکی بود ... یکی نبود

(خانه ی دوست کجاست؟)در فلق بود که پرسید سوار.

آسمان مکثی کرد.

رهگذر شاخه ی نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید

و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت

نرسیده به درخت،

کوچه باغیست که از خواب خدا سبزتر است

و در آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی است.

میروی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ،سر بدر می آرد،

پس به سمت گل تنهایی می پیچی،

دو قدم مانده به گل،

پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی

و تورا ترسی شفاف فرا میگیرد

در صمیمیت سیال فضا،خش خشی می شنوی

کودکی میبینی

رفته از کاج بلندی بالا،جوجه بردارد از لانه ی نور

و از او می پرسی

خانه دوست کجاست؟

دیدگاه •

•

• 1392/05/14 - 11:16

+6

saman

در CARLO

انجیر رو به حیف نون نشون میدن، میگن این چیه؟ میگه آلو بوده چلوندن، تو زعفرون خوابوندن، بهش کنجد مالوندن، یه چوب بهش چسبوندن، تازه شده گلابی!

دیدگاه •

•

• 1392/05/14 - 11:10

+2

Prof.Dr.Abdolreza Sh.Farahani

در یکی بود ... یکی نبود

چرا آزرده حالی ای پسر جان

مدام اندر خیالی ای پسر جان

بیا خوش باش و صد شکر خدا کن

که آخر کامیابی ای پسر جان

پدر گلشن چو زندانه به چشمم

گلستان آذرستانه به چشمم

بدون کام دل آن زندگانی

همه خواب پریشانه به چشمم

بوره سوته دلان گرد هم آییم

سخن با هم کنیم غم وا نماییم

ترازو آوریم غم ها بسنجیم

هر آن سوته تریم سنگین تر آییم

غم درد دل من بی حسابه

خدا داند که مرغ دل کبابه

حببا چون فدا گشتی در آن روز

نداری غم ترازومان کتابه

دیدگاه •

•

• 1392/05/14 - 11:01

+4

Prof.Dr.Abdolreza Sh.Farahani

در یکی بود ... یکی نبود

رواق منتظر چشم من آشیانه تو است

کرم نما و فرود آی که خانه : خانه تو است

به لطف خال و خط از عارفان ربودی دل

لطیفه های عجیب زیر دام و دانه تو است

دلت به وصل گل ای بلبل سر خوش باد

که در چمن همه گلبانگ عاشقانه تو است

علاج ضعف دل ما به لب حوالت کن

که این مفرح یاقوت در خزانه تو است

به تن مقصرم از دولت ملا زمتت

ولی خلاصه جان جان خاک آستانه تو است

من آن نیم که دهم نقد دل به هر شوخی

در خزانه مهر تو و نشانه تو است

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار

که تو سنی فلک رام تازیانه تو است

چه جای من که بلغزد سپهر شعبده باز

از این حیل که در انبانه بهانه تو است

دیدگاه •

•

• 1392/05/14 - 10:48

+4

Prof.Dr.Abdolreza Sh.Farahani

در یکی بود ... یکی نبود

چراغ ماه

کعبه را گم کرده ام ای رهنمایان راه کو

تشنهی آگاهی ام دریا دل آگاه کو

خاطرم از قیل و قال این و آن آزرده شد

تا بیاسایم زمانی خلوت دلخواه کو

دیده نابینا و رهزن در پی و شب قیر گون

دشت ناهموار و من تنها دلیل راه کو

ناله ام در سینه ماند و استخوانم در گلو

تا خروش خفته را ز دل بر آرم چاه کو

تیغ بر سر خار در پا بر لبم مهر سکوت

بر گلویم پنجه ی دشمن مجال آه کو

حرف ایمان کفر و دل ها تیره مردم مست شرک

مرغ حق دارد فغان کای مشرکان الله کو

در چنین شامی نتابد کوکبی از روزنی

پیش پایم را نمی بینم چراغ ماه کو

دیدگاه •

•

• 1392/05/14 - 10:41

+5

Prof.Dr.Abdolreza Sh.Farahani

در یکی بود ... یکی نبود

گرگی میان گله رها شد چه میکنی؟

دستت زدست دوست جدا شد چه میکنی؟

وقتی کلید خانه دهد پاسبان به دزد

غارتگری به میل و رضا شد چه می کنی؟

خفاش گرتلاوت خورشید سر دهد

کرکس اگر به جای هما شد چه میکنی؟

گرقامت مقدس دلدادگان شکست

قتل وقتال عشق روا شد چه می کنی؟

خونت اگر حلال شمردند و ریختند

آتش زدند وعشق فناشد چه میکنی؟

در قالب کبوتر اگر جغد جا گرفت

فرضاَ اگر فرشته بلا شد چه میکنی؟

بکشای لب که دل زجفا پاره پاره شد

شیطان اگر به جای خدا شد چه می کنی؟

دیدگاه •

•

• 1392/05/14 - 10:37

+4

saman

در CARLO

اسمت رو گذاشتم گل، گفتم پژمرده میشی.

اسمت رو گذاشتم خورشید، گفتم غروب میکنی.

اسمت رو گذاشتم یابو، تا لااقل بارم رو ببری!

دیدگاه •

•

• 1392/05/14 - 10:30

+3

saman

در CARLO

میگن وقتی یه خوشگلبه آسمون نگاه میکنه، ستارهها براش چشمک میزنن و لذت میبرن! یه وقتتو به آسموننگاه نکنی گند بزنی به حالشون!

دیدگاه •

•

• 1392/05/14 - 09:21

+4

be to che???!!

در یکی بود ... یکی نبود

من قلب كوچولويي دارم؛ خيلي كوچولو؛ خيلي خيلي كوچولو.
مادربزرگم مي‌گويد: قلب آدم نبايد خالي بماند. اگر خالي بماند، ‌مثل گلدان خالي زشت است و آدم را اذيت مي‌كند.
براي همين هم، مدتي ست دارم فكر مي‌كنم اين قلب كوچولو را به چه كسي بايد بدهم؛ يعني، راستش، چطور بگويم؟ ‌دلم مي‌خواهد تمام اين قلب كوچولو را مثل يك خانه قشنگ كوچولو، به كسي بدهم كه خيلي خيلي دوستش دارم...
يا... نمي‌دانم...
كسي كه خيلي خوب است، كسي كه واقعا حقش است توي قلب خيلي كوچولو و تميز من خانه داشته باشد.
خب راست مي‌گويم ديگر . نه؟
پدرم مي‌گويد:‌ قلب، مهمان خانه نيست كه آدم‌ها بيايند، دو سه ساعت يا دو سه روز توي آن بمانند و بعد بروند. قلب، لانه‌ي گنجشك نيست كه در بهار ساخته بشود و در پاييز باد آن را با خودش ببرد...
قلب، راستش نمي‌دانم چيست، اما اين را مي‌دانم كه فقط جاي آدم‌هاي خيلي خيلي خوب است. براي هميشه ...
خب... بعد از مدت‌ها كه فكر كردم، تصميم گرفتم قلبم را بدهم به مادرم، تمام قلبم را تمام تمامش را بدهم به مادرم، و اين كار را هم كردم اما...

اما وقتي به قلبم نگاه كردم، ديدم، با اين كه مادر خوبم توي قلبم جا گرفته، خيلي هم راحت است، باز هم نصف قلبم خالي مانده...
خب معلوم است. من از اول هم بايد عقلم مي‌رسيد و قلبم را به هر دوتاشان مي‌دادم؛ به پدرم و مادرم.
پس، همين كار را كردم.
بعدش مي‌دانيد چطور شد؟ بله، درست است. نگاه كردم و ديدم كه بازهم، توي قلبم، مقداري جاي خالي مانده...
فورا تصميم گرفتم آن گوشه‌ي خالي قلبم را بدهم به چند نفر؛ چند نفر كه خيلي دوستشان داشتم؛ و اين كار را هم كردم:
برادر بزرگم، خواهر كوچكم، پدر بزرگم، مادر بزرگم، يك دايي مهربان و يك عموي خوش اخلاقم را هم توي قلبم جا دادم...
فكر كردم حالا ديگر توي قلبم حسابي شلوغ شده... اين همه آدم، توي قلب به اين كوچكي، مگر مي‌شود؟
اما وقتي نگاه كردم،‌خدا جان! مي‌دانيد چي ديدم؟
ديدم كه همه اين آدم‌ها، درست توي نصف قلبم جا گرفته‌اند؛ درست نصف!
با اينكه خيلي راحت هم ولو شده بودند و مي‌گفتند و مي‌خنديدند. و هيچ گله‌يي هم از تنگي جا نداشتند...
من وقتي ديدم همه‌ي آدم‌هاي خوب را دارم توي قلبم جا مي‌دهم، سعي كردم اين عموي پدرم را هم ببرم توي قلبم و يك گوشه بهش جا بدهم... اما... جا نگرفت... هرچي كردم جا نگرفت...
دلم هم سوخت... اما چكار كنم؟ جا نگرفت ديگر. تقصير من كه نيست حتما تقصير خودش است. يعني، راستش، هر وقت كه خودش هم، با زحمت و فشار، جا مي‌گرفت، صندوق بزرگ پول‌هايش بيرون مي‌ماند و او، دَوان دَوان از قلبم مي‌آمد بيرون تا صندوق را بردارد...

دیدگاه •

•

• 1392/05/14 - 01:30

+6

یافتن پست: #گل

تفکیک