نيا باران زمين جاي قشنگي نيست 

من از جنس زمينم خوب ميدانم ، که دريا جد تو

در يک تباني ماهي بيچاره را در تور ماهي گير گم کرده

نيا باران زمين جاي قشنگي نيست

من از جنس زمينم خوب ميدانم ، که گل در عقد زنبور است ولي از يک طرف 

سوداي بلبل يک طرف خال لب پروانه را هم دوست ميدارد

نيا باران زمين جاي قشنگي نيست

من از جنس زمينم خوب ميدانم ، که اينجا جمعه بازار

است و ديدم عشق را در بسته هاي زرد کوچک نسيه ميدادند

در اينجا قدر نشناسند مردم

در اينجا شعر حافظ را به فال کوليان اندازه ميگيرند

زمـيــن ســرد اســت و بــي احـسـاس ،

طـــراوت دور،

چــرا بـــيـــهــوده مــي آيـــي ؟

گم شدم در خود نمی‌دانم کجا پیدا شدم

شبنمی بودم ز دریا غرقه در دریا شدم

سایه‌ای بودم از اول بر زمین افتاده خوار

راست کان خورشید پیدا گشت ناپیدا شدم

زآمدن بس بی نشانم وز شدن بس بی خبر

گوئیا یکدم برآمد کامدم من یا شدم

می‌مپرس از من سخن زیرا که چون پروانه‌ای

در فروغ شمع روی دوست ناپروا شدم

در ره عشقش چو دانش باید و بی دانشی

لاجرم در عشق هم نادان و هم دانا شدم

چون همه تن دیده می‌بایست بود و کور گشت

این عجایب بین که چون بینا و نابینا شدم

خاک بر فرقم اگر یک ذره دارم آگهی

تا کجاست آنجا که من سرگشته‌دل آنجا شدم

چون دل عطار بیرون دیدم از هر دو جهان

من ز تاثیر دل او بی دل و شیدا شدم