عمر آن بود که در صحبت دلدار گذشت 

عمر آن بود که در صحبت دلدار گذشت 

                                         حیف و صد حیف که آن دولت بیدار گذشت

                                         حیف و صد حیف که آن دولت بیدار گذشت

 آفتابی زد و ویرانه دل روشن کرد

                                          لیک افسوس که زود از سر دیوار گذشت 

  خیره شد چشم دل از جلوه مستانه او 

                                           تا زدم چشم به هم مهلت دیدار گذشت

گر چه مستيم و خرابيم چو شب هاي دگر

باز كن ساقي مجلس سر ميناي دگر

امشبي را كه در انيم غنيمت شمريم

شايد اي جان نرسيديمبه فرداي دگر

مست مستم مشكن قدر خود اي پنجه غم

من به ميخانه ام امشب تو برو جاي دگر

چه به ميخانه چه محراب حرامم باشد

گر به جز عشق توام هست تمناي دگر

تاروم از پي يار دگري مي بايد

جز دل من دلي و جز تو دلاراي دگر

گر بهشتي است رخ تست نگارا كه در ان

ميتوان كرد به هر لحظه تماشاي دگر

از تو زيبا صنم اين قدر جفا زيبا نيست

گيرم اين دل نتوان داد به زيباي دگر

مي فروشان همه دانند عمادا كه بود

عاشقان را حرم و دير و كليساي دگر

هشیاری و مستیش همه عین نماز است

آنجا نپذیرند صلاح و ورع امروز

آنچ از تو پذیرند در آن کوی نیاز است

اسرار خرابات بجز مست نداند

هشیار چه داند که درین کوی چه راز است؟

تا مستی رندان خرابات بدیدم

دیدم به حقیقت که جزین کار مجاز است

خواهی که درون حرم عشق خرامی؟

در میکده بنشین که ره کعبه دراز است

هان! تا ننهی پای درین راه ببازی

زیرا که درین راه بسی شیب و فراز است

از میکده‌ها ناله‌ی دلسوز برآمد

در زمزمه‌ی عشق ندانم که چه ساز است؟

در زلف بتان تا چه فریب است؟که پیوست

محمود پریشان سر زلف ایاز است

زان شعله که از روی بتان حسن تو افروخت

جان همه مشتاقان در سوز و گداز است

چون بر در میخانه مرا بار ندادند

رفتم به در صومعه، دیدم که فراز است

آواز ز میخانه برآمد که: عراقی

در باز تو خود را که در میکده باز است

در دیده ی دل جلوه گرت می بینم

هر لحظه به شکل دگرت می بینم

هربار که در دیده ی دل می گذری

از بار دگر خوبترت می بینم

نيا باران زمين جاي قشنگي نيست 

من از جنس زمينم خوب ميدانم ، که دريا جد تو

در يک تباني ماهي بيچاره را در تور ماهي گير گم کرده

نيا باران زمين جاي قشنگي نيست

من از جنس زمينم خوب ميدانم ، که گل در عقد زنبور است ولي از يک طرف 

سوداي بلبل يک طرف خال لب پروانه را هم دوست ميدارد

نيا باران زمين جاي قشنگي نيست

من از جنس زمينم خوب ميدانم ، که اينجا جمعه بازار

است و ديدم عشق را در بسته هاي زرد کوچک نسيه ميدادند

در اينجا قدر نشناسند مردم

در اينجا شعر حافظ را به فال کوليان اندازه ميگيرند

زمـيــن ســرد اســت و بــي احـسـاس ،

طـــراوت دور،

چــرا بـــيـــهــوده مــي آيـــي ؟

خوش آن که حلقه‌های سر زلف وا کنی

ديوانگان سلسله‌ات را رها کنی

کار جنون ما به تماشا کشيده‌است

يعنی تو هم بيا که تماشای ما کنی

کردی سياه، زلف دو تا را که در غمت

مويم سفيد سازی و پشتم دو تا کنی

تو عهد کرده‌ای که نشانی به خون مرا

من جهد کرده‌ام که به عهدت وفا کنی

من دل ز ابروی تو نبرم به راستی

با تيغ کج اگر سرم از تن جدا کنی  **

گر عمر من وفا کند، ای ترک تندخوی

چندان وفا کنم که تو ترک جفا کنی  **

سر تا قدم، نشانه تير تو گشته‌ام

تيری خدا نکرده مبادا خطا کنی  **

تا کی در انتظار قيامت، توان نشست

برخيز تا هزار قيامت به پا کنی  **

دانی که چيست حاصل انجام عاشقی؟

جانانه را ببينی و جان را فدا کنی  ** 

شکرانه ‌ای که شاه نکويان شدی به حسن

می‌بايد التفات به حال گدا کنی  **

حيف آيدم کز آن لب شيرين بذله‌گوی

الا ثنای خسرو کشورگشا کنی  **

آفاق را گرفت، فروغی فروغ تو