صدا ، همین صدا، همین صدا بود

درست ابتدای ماجرا بود



نفس شکست و در صدایمان ریخت

صدا ولی هنوز نارسا بود



سلام و انتظار و ترس و لبخند

و تازه اولین قرار ما بود



دلم ز پیله اش جدا نمی شد

پرنده ای که در قفس رها بود



صدا ترانه خواند و عاشقم کرد

صدا، همین صدا، همین صدا بود

غم زمانه خورم یا فراق یار کشم یا یه جوک بگم بخندیم ؟

سعادتمند کسی است که به مشکلات زندگی لبخند بزند : شکسپیر .

روزی مجنون از روی سجاده ی شخصی عبور کرد.مرد نماز را شکست و

گفت:مردک در حال راز و نیاز با خدا بودم برای چه این رشت را

ب[!]؟ مجنون لبخندی زد و گفت عاشق بنده ای بودم و تو را ندیدم تو که

عاشق خدا بودی چطور مرا دیدی

معـرفت نیـست در ایــن معرفت آموختگان

ای خوشـــــا دولت دیــدار دل افـــروختگان

دلـــــــم از صحبت ایـن چرب زبانان بگرفت

بعد از این دست من و دامن لب دوختگان

عاقـــبت بر ســـر بازار فـــــریبم بفـــروخت

نـــاجوانــمردی ایـــن عـــاقبت انــدوختگان

شـرمشان باد زهنگــامه رسوایی خویش

این متـــاع شـــرف از وسوسه بفروختگان

یار دیـــرینه چنان خاطرم از کینه بسوخت

که بنــــــــالید به حالـــم دل کین توختگان

خوش بخندیــد رفیقان که درین صبح مراد

کهنـــه شد قصه ما تا به سحر سوختگان

گاهي ارزش داره از همه چيزت بگذري 

 

به تو می اندیشم

ای سراپا همه خوبی

تک و تنها به تو می اندیشم

همه وقت 

همه جا

من به هر حال که باشم به تو می اندیشم

تو بدان این را تنها تو بدان!

تو بیا

تو بمان با من. تنها تو بمان

جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب

من فدای تو. به جای همه گلها تو بخند...

پاسخ چلچله ها را تو بگو

قصه ی ابر هوا را تو بخوان

و بمان با من تنها تو بمان

در دل ساغر هستی تو بجوش

من همین یک نفس از جرعه جانم باقی است

آخرین جرعه ی این جام تهی را تو بنوش.


(فریدون [!])

دو شاخه نرگست ای یار دلبند 

چه خوش عطری درین ایوان پرکند 

اگر صد گونه غم داری چو نرگس 

به روی زندگی لبخند لبخند 

گل نارنج و تنگ آب و ماهی 

صفای آسمان صبحگاهی 

بیا تا عیدی از حافظ بگیریم 

که از او می ستانی هر چه می خواهی 

سحر دیدم درخت ارغوانی
 
کشیده سر به بام خسته جانی 

بهارت خوش که فکر دیگرانی 

سری از بوی گلها مست داری 

کتاب و ساغری در دست داری 

دلی را هم اگر خشنود کردی 

به گیتی هرچه شادی هست داری 

چمن دلکش زمین خرم هوا تر 

نشستن پای گندم زار خوشتر
 
امید تازه را دریاب و دریاب 

غم دیرینه را بگذار و بگذر 


(فریدون [!])

با یادت سرمستم ای نگاه آسمانی

یادم کن تا هستم ای امید زندگانی

تا به هر ترانه می‌کشد زبانه شور عاشقانه من

حال دل می‌گویم با زبان بی زبانی

هر لبخندت با من گوید دل مده به دست غم در این عالم

بنشین با عشق تا گل روید زین شب خزانی

تا که از نگاه تو نور شادی می‌بارد

دل ز مهربانیت شور و شادی‌ها دارد

با تو خزان من بهاران با تو شبم ستاره باران از نورافشانی

چه بخواهی چه نخواهی دل عاشق ره تو پوید به هر نشانی

دل و جان سرمست از شوق نگاه تو همه جا حیرانم دیده به راه تو

که بدین روح افزایی زیبایی رویایی چون بهشت جاودانی

چه شود گر بازآیی چون نفس باد سحر می رسدم جان دگر

دیده کشد سوی تو پر همسفرم شو که می‌توانی

پر و بالم را با دیدارت کی بگشایی؟

تب و تابم را با لبخندت کی بنشانی؟

با یادت سرمستم ای نگاه آسمانی

یادم کن تا هستم ای امید زندگانی