بــــرای چشمانـــم نـمـــاز بــاران بـخــوان

بغض کرده ... ابـــریست... امـــا نمــی بــــــارد
شب خوش بچه ها

 
همچو مردابی که رنگین است از سرخی خون وقت غروب
میتراود لحظه های تلخ و مرده در دلم
می نشیند بار غصه از نگاه غافلم
من که چون تک شاخه ی یک تک درختم
درمیان کوچه های تنگ غربت تیره بختم
من که در دروازه های خستگی تنها نشستم
از تمام روز های عمر رفته گیج و خسته ام
میزنم سدی به بغض در گلویم
نشکند تا نشنود دشمن صدای گریه ام را

می سپارمت به لبخندها....
گرچه خودم مهمان بغض های بی دلیلم...!!!

گاهی دلت از سن و سالت می گیرد

میخواهی کودک باشی...

کودک به هر بهانه ای به آغوش غمخواری پناه می برد

و آسوده اشک می ریزد

بزرگ که باشی

باید بغض های زیادی را بی صدا دفن کنی ...

تــــــــرش میشوم .... طعم آن پیر دختری که در وفای عشقش تا ابد وایساده بود

شـــــــــور میشوم .... طعم اشک آن بچه ای که رنگ روزگارش را به کفشم میزند

شیـــــرین میشوم .... مثله نجابت دخترانه در هنگام اولین هم آغوشی

تلــــــــخ میشوم .... مثله تموم "دوست دارم" های گیر کرده در لابه لای بغض هایم

میبینی...؟؟؟ .... هیـــــــچ مـــزه ای طـــعم زندگـــــــــی نمیــــــده...(" title="(" />(" title="(" />

بــــرای چشمانـــم نـمـــاز بــاران بـخــوان

بغض کرده ... ابـــریست... امـــا نمــی بــــــارد