آسمـان هـم کـه بـاشی

بـغلت خـواهــم کـرد …

فـکر گـستـردگـی واژه نبـاش

هـمه در گوشه‌ی تـنـهایـی مـن جـا دارنـد …

پـُر از عـاشـقـانـه ای تـو

دیـگر از خـدا چـه بـخواهــم

بـاران ڪه می بـارَد...

دل ـَمـ برایـت تنگ ـتَر میشَود

راه می اُفتـمـ بـِدون ِ چَتـر !

مـَن بُغض میکُنَمـ آسمـــان گــِـریه...

زنـدگـی مـا بـازتـاب بـاورمـان اسـت هـنـگـامـی کـه عـمـیـق تـریـن بـاورهـای خـود را دربـاره زنـدگـی تـغـیـیـر مـی دهـیـد . . . زنـدگـی هـم بـه هـمـان انـدازه تـغـیـیـر مـی کـنـد !

مقدّس تـرین جـای ِ دنیــاست

اتـاق ِ تنــهایی هـایـم !
وقـــتی ،
بـا نیـّـت ِ تــو
خـــلوت میکـــنم ...!

بـ ـه نـ ـام " عشــ ــق "

جسمتـــ ـــ را

لگـ ـد مـ ـال بــوسـ ـه هـ ـای هــوس آلــودشـ ـان مـ ـی کننــد

و بـ ـه نـ ـام " نـاپـاکــ ـی تـ ـو "

فــرامــوشتــ ـــــ مـ ـی کننــد

بـ ـه نـ ـام " نجــابتـــ ـــــ " بـایـ ــد سکــوتــ ــــــ کنـ ـی

و بـ ـه نـ ـام " صبــ ـــر " از درون ویـ ــران مـ ـی شـ ـوی ...

آمـدی، جـانـم بـه قـربـانـت ولــی حـالا چـرا بی وفـا حـالا کــه من افـتــاده ام از پـا چـرا

نوشـدارویی و بعـد از مرگ سهـراب آمدی سنگدل این زودتر می خــواستی، حالا چـرا

عـمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست من که یک امروز مهـمـان توام، فـردا چـرا

نـازنـیـنا مـا بـه نـاز تـو جـوانـــی داده ایــم دیگـر اکنون با جوانان ناز کـن، بـا مـا چـرا

وه کـه بـا ایـن عـمرهـای کـوتـه بی اعـتبار این همه غافل شدن از چون منی شیدا چـرا

شورفرهادم به پرسش سر بزیر افکنده بود ای لـب شـیـرین جـواب تـلخ سربالا چـــرا

ای شب هجران که یکدم در تو چشم من نخفت این قدر با بخت خواب آلود من، لالا چـرا

آسمان چـون جمع مشتاقان پریشان می کند در شگـفـتم من نمی پاشد ز هـم دنــیـا چـرا

در خـزان هـجر گـل ای بلبل طبع حــزین خامُـشی شـرط وفـاداری بـود، غـوغـا چـرا

شهـریارا بی حبـیب خود نمی کردی سفر این سفـر راه قـیامت می روی، تـنهـا چـرا

ای وای بر اسیــری کز یاد رفته باشــد

در دام مـانده باشـد صیـاد رفتـه باشـد

آه از دمــی که تــنها با داغ او چو لاله

درخون نشسته باشم چون باد رفته باشد

آواز تـیشــه امشــب از بیستـون نــیامـد

شاید به خواب شیرین فرهاد رفته باشد

خونش به تیـغ حســرت یارب حلال بادا

صیدی که از کمندت آزاد رفتـه باشــد

از آه درد نــاکـی سـازم خـبـر دلـت را

وقتی که کوه صبرم بر بـاد رفته باشـد

رحــم از بر اسیری کـز گرد دام زلفـت

با صد امـیدواری نـاشـاد رفتــه باشـــد

شـادم که از رقـیبـان دامن کشـان گذشتـی

گو مشت خاک ما هم بر باد رفته باشـد

پرشور از حزین است امروز کوه و صحرا

مجنون گذشتـه باشـد فرهـاد رفتـه باشـد

دل و عـقـل ِ عـزیـز!
لـطـفـن بـریـد یـ ه جـا دیـگـ ه دعـوا کـنـیـن
"بـا تـشـکـرو اعـتراض بـغض گـلـو "../.

مستی هم درد منو دیگه دوا نمی کنه

غم با من زاده شده منو رها نمی کنه



شب که از راه می رسه غربت هم باهاش میاد

تـــوی کوچــه های شهــر بـاز صــدای پاش میاد



من غم های کهنه ام رو برمی دارم

کـه تــوی میخـــونه هــا جــا بگذارم



می بینم یکی میاد از میخونه

زیـر لــب مستـونه آواز میخونه



مستی ام درد منو دوا نمی کنه

غم با من زاده شده منو رها نمی کنه



گرمی مستی میاد توی رگهای تنم

می بینم دلم می خواد با یکی حرف بزنم



کی میاد به حرفهای من گوش بده

آخه من غریبه هستم با همه



یکی آشنا میاد به چشم من

ولی از بخت بدم اونهم غمه



مستی ام درد منو دیگه دوا نمی کنه

غم با من زاده شده، منو رها نمی کنه



خسته از هر چی که بود،خسته از هر چی که هست

راه می افتــم کـه بــرم مثــل هــر شــب مست مست



باز دلــم مثـل همیشــه خالیه

باز دلم گریه تنهایی می خواد

برمی گردم تا ببینم کسی نیست

می بینــم غــــم داره دنبــالم میاد



مستی ام درد منـو دیگه دوا نمی کنه

غم با من زاده شده،منورها نمی کنه

منو رها نمی کنه

چـقدر سخـته کـه زن بـاشی و بـخـوای، بـه یه مـرد مـردونگـی یـاد بـدی...!!