الهي كه خودم يه تنه فداي  همه پدرمادراي ايروني برم ولي خدايش پربي راهم نيست

1- بعنوان مثال بچه غربي سرفه مي‌كند. مادر يك دستمال درمي‌آورد و به بچه مي‌دهد

بچه شرقي شديد سرفه مي‌كند. مادر به او مي‌گويد "نكن". بعد هم بچه را دعوا مي‌كند. بچه حالا علاوه بر سرفه، زِر هم مي‌زند..


2- بچه غربي غر مي‌زند و نمي‌خواهد از مغازه بيرون برود. پدر به او مي‌گويد كه راه خروج را بلد نيست و از بچه مي‌خواهد خروجي را نشانش بدهد. بچه يورتمه كنان بطرف در مي‌رود و خوشحال است. احساس مي‌كند كار مهمي انجام مي‌دهد.
بچه شرقي غر مي‌زند و نمي‌خواهد از مغازه بيرون برود. او را بزور و كشان كشان بيرون مي‌برند. بچه زِر مي‌زند.بچه شرقي غر مي‌زند و نمي‌خواهد از مغازه بيرون برود. قربان صدقه‌اش مي‌روند و وعده شكلات و بستني مي‌دهند. بچه رشوه را قبول مي‌كند. همچنان غر مي‌زند و از مغازه خارج مي‌شود. مشغول چانه‌زدن بر سر تعداد بستني است.


3- بچه غربي در مدرسه دعوا كرده‌است. داستان را براي مادر تعريف مي‌كند. مادر گوش مي‌دهد، اما عكس‌العملي نشان نمي‌دهد.
بچه شرقي در مدرسه دعوا كرده‌است. داستان را براي مادر تعريف مي‌كند. مادر درحاليكه سعي دارد باقيمانده غذا را از لاي دندانش بيرون بكشد، گوش مي‌دهد. به بچه مي‌گويد: "اون فقيره. واسه همين بي‌تربيته. تو باهاش بازي نكن!" ( من غرق در منطق و فراست اين جورمادرها شده‌ام!!)


4- بچه غربي بستني مي‌خورد. مادر به او دستمال مي‌دهد تا دهانش را پاك كند.
بچه شرقي بستني مي‌خورد. مادر دور دهانش را پاك مي‌كندپ


5- بچه شرقي زر مي‌زند. مادر دعوايش مي‌كند. پدر به مادر مي‌توپد كه بچه را دعوا نكن. بچه لگدي حواله پدر مي‌كند. مادر مي‌خندد. پدر بچه را دعوا مي‌كند . بچه شرقي زر مي‌زند. باز هم به او وعده و رشوه مي‌دهند(بچه غربي كلاً زياد زر نمي‌زند)


6- بچه غربي زمين خورده‌است. بلند مي‌شود و به بازي ادامه مي‌دهد.
بچه شرقي زمين خورده‌است. مادر توي سرش مي‌زند و "يا امام رضا" مي‌گويد. بچه را بلند مي‌كند و مثل كيسه سيب‌زميني مي‌تكاند. بچه مي‌ترسد و جيغ مي‌كشد. مادر گونه مي‌خراشد. هر دو مفصل هوار مي‌كشند. بعد بچه مي‌رود بازي كند. مادر آينه در‌مي‌آورد تا آرايشش را كنترل كند.


7- در مطب دكتر حوصله بچه غربي سر رفته‌است. مادر از كيفش كاغذ و مداد‌رنگي بيرون مي‌آورد. بچه مشغول مي‌شود.
در مطب دكتر حوصله بچه شرقي سر رفته‌ است.. مادر كاغذ و مداد رنگي ندارد. يك صورتحساب از كيفش درمي‌آورد. يك خودكار ته كيفش پيدا مي‌كند. اول كلي "ها" مي‌كند و نوك زبانش مي‌زند تا بنويسد. بچه دو خط مي‌كشد. رنگ ندارد و جذبش نمي‌كند. از جايش بكند مي‌شود تا دور اتاق چرخي بزند. مادر مثل گرامافوني كه سوزنش گير كرده‌باشد لاينقطع مي‌گويد "نرو، نكن، نگو، دست نزن، بيا، حرف نزن، آروم باش، ول كن، به پدرت ميگم ...". اعصاب همه خرد شده‌است. دلت مي‌خواهد بلند شوي و دودستي بكوبي توي سر مادر شرقي !!!

 و اين ماجرا ها تمام نشدني است و... شايد بهتر باشه بگيم : والدين شرقي خود نياز به يك تربيت اساسي دارند.

 

از غم خبری نبود اگر عشق نبود

دل بود ولی چه سود اگر عشق نبود

بی رنگ تر از نقطه ی موهومی بود

این دایره ی کبود ، اگر عشق نبود

از آینه ها غبار خاموشی را

عکس چه کسی زدود اگر عشق نبود

در سینه ی هر سنگ دلی در تپش است

از این همه دل چه سود اگر عشق نبود

بی عشق دلم جز گرهی کور چه بود

دل چشم نمی گشود اگر عشق نبود

از دست تو در این همه سرگردانی

تکلیف دلم چه بود اگر عشق نبود

كه تواند مرا دوست دارد

وندر آن بهره ي خود نجويد ؟

هركس از بهر خود در تكاپوست

كس نچيند گلي كه نبويد

عشق بي حظ و حاصل خيالي ست

آنكه پشمينه پوشيد ديري

نغمه ها زد همه جاودانه

عاشق زندگاني خود بود

بي خبر ، در لباس فسانه

خويشتن را فريبي همي داد

خنده زد عقل زيرك بر اين حرف

كز پي اين جهان هم جهاني ست

آدمي ، زاده ي خاك ناچيز

بسته ي عشق هاي نهاني ست

عشوه ي زندگاني است اين حرف

بار رنجي به سربار صد رنج

خواهي ار نكته اي بشنوي راست

محو شد جسم رنجور زاري

ماند از او زباني كه گوياست

تا دهد شرح عشق دگرسان

حافظا ! اين چهكيد و دروغيست

كز زبان مي و جام و ساقي ست ؟

نالي ار تا ابد ، باورم نيست

كه بر آن عشق بازي كه باقي ست

من بر آن عاشقم كه رونده است

در شگفتم ! من و تو كه هستيم ؟

وز كدامين خم كهنه مستيم ؟

اي بسا قيد ها كه شكستيم

باز از قيد وهمي نرستيم

بي خبر خنده زن ، بيهده نال

اي فسانه ! رها كن در اشكم

كاتشي شعله زد جان من سوخت

گريه را اختياري نمانده ست

من چه سازم ؟ جز اينم نيامخوت

هرزه گردي دل ، نغمه ي روح

افسانه : عاشق ! اينها سخن هاي تو بود ؟

حرف بسيارها مي توان زد

مي توان چون يكي تكه ي دود

نقش ترديد در آسمان زد

مي توان چون شبي ماند خاموش

مي توان چون غلامان ، به طاعت

شنوا بود و فرمانبر ، اما

عشق هر لحظه پرواز جويد

عقل هر روز بيند معما

و آدميزاده در اين كشاكش

ليك يك نكته هست و نه جز اين

ما شريك هميم اندر اين كار

صد اگر نقش از دل برآيد

سايه آنگونه افتد به ديوار

كه ببينند و جويند مردم

خيزد اينك در اين ره ، كه ما را

خبر از رفتگان نيست در دست

شادي آورده ، با هم توانيم

نقش ديگر براين داستان بست

زشت و زيبا ، نشاني كه از ماست

تو مرا خواهي و من تو را نيز

اين چه كبر و چه شوخي و نازي ست ؟

به دوپا راني ، از دست خواني

با من آيا تو را قصد بازي است ؟

تو مرا سر به سر مي گذاري ؟

اي گل نوشكفته ! اگر چند

زود گشتي زبون و فسرده

از وفور جواني چنيني

هر چه كان زنده تر ، زود مرده

با چنين زنده من كار دارم

مي زدم من در اين كهنه گيتي

بر دل زندگان دائما دست

در از اين باغ اكنون گشادند

كه در از خارزاران بسي بست

شد بهار تو با تو پديدار

نوگل من ! گلي ، گرچه پنهان

در بن شاخه ي خارزاري

عاشق تو ، تو را بازيابد

سازد از عشق تو بي قراري

هر پرنده ، تو را آشنا نيست

بلبل بينوا زي تو آيد

عاشق مبتلا زي تو آيد

طينت تو همه ماجرايي ست

طالب ماجرا زي تو آيد

تو ، تسليده ، عاشقاني

عاشق : اي فسانه ! مرا آرزو نيست

كه بچينندم و دوست دارند

زاده ي كوهم ، آورده ي ابر

به كه بر سبزه ام واگذارند

با بهاري كه هستم در آغوش

كس نخواهم زند بر دلم دست

كه دلم آشيان دلي هست

زاشيانم اگر حاصلي نيست

من بر آنم كز آن حاصلي هست

به فريب و خيالي منم خوش

افسانه : عاشق ! از هر فريبنده كان هست

يك فريب دلاويزتر ، من

كهنه خواهد شدن آن چه خيزد

يك دروغ كهن خيزتر ، من

رانده ي عاقلان ، خوانده ي تو

كرده در خلوت كوه منزل

عاشق : همچو من

افسانه : چون تو از درد خاموش

بگذرانم ز چشم آنچه بينم

عاشق : تا بيابي دلي را همه جوش

افسانه : دردش افتاده اندر رگ و پوست

عاشقا ! با همه اين سخن ها

به محك آمدت تكه ي زر

چه خوشي ؟ چه زياني ، چه مقصود ؟

گردد اين شاخه يك روز بي بر

ليك سيراب از اين چوي اكنون

يك حقيقت فقط هست بر جا

آنچناني كه بايست ، بودن

يك فريب است ره جسته هر جا

چشم ها بسته ، پابست بودن

ماچنانيم ليكن ، كه هستيم

عاشق : آه افسانه ! حرفي است اين راست

گر فريبي ز ما خاست ، ماييم

روزگاري اگر فرصتي ماند

بيش از اين با هم اندر صفاييم

همدل و همزبان و همآهنگ

تو دروغي ، دروغي دلاويز

تو غمي ، يك غم سخت زيبا

بي بها مانده عشق و دل من

مي سپارم به تو ، عشق و دل را

كه تو خود را به من واگذاري

 

اي دروغ ! اي غم ! اي نيك و بد ، تو

چه كست گفت از اين جاي برخيز ؟

چه كست گفت زين ره به يكسو

همچو گل بر سر شاخه آويز

همچو مهتاب در صحنه ي باغ

اي دل عاشقان ! اي فسانه

اي زده نقش ها بر زمانه

اي كه از چنگ خود باز كردي

نغمه هيا همه جاودانه

بوسه ، بوسه ، لب عاشقان را

در پس ابرهايم نهان دار

تا صداي مرا جز فرشته

نشنوند ايچ در آسمان ها

كس نخواند ز من اين نوشته

جز به دل عاشق بي قراري

اشك من ريز بر گونه ي او

ناله ام در دل وي بياكن

روح گمنامم آنجا فرود آر

كه بر آيد از آنجاي شيون

آتش آشفته خيزد ز دل ها

هان ! به پيش آي از اين دره ي تنگ

كه بهين خوابگاه شبان هاست

كه كسي را نه راهي بر آن است

تا در اينجا كه هر چيز تنهاست

بسراييم دلتنگ با هم


(محرم قربانی زرنقی)

در بیابانی دور

که نروید جز خار

که نخیزد جز مرگ

که نجنبد نفسی از نفسی

خفته در خاک کسی

زیر یک سنگ کبود

در دل خاک سیاه

می درخشد دو نگاه

که به ناکامی از این محنت گاه

کرده افسانه هستی کوتاه

باز می خندد مهر

باز می تابد ماه

باز هم قافله سالار وجود

سوی صحرای عدم پوید راه

با دلی خسته و غمگین همه سال

دور از این جوش و خروش

می روم جانب آن دشت خموش

تا دهم بوسه بر آن سنگ کبود

تا کشم چهره بر آن خاک سیاه

واندر این راه دراز

می چکد بر رخ من اشک نیاز

می دود در رگ من زهر ملال

منم امروز و همان راه دراز

منم اکنون و همان دشت خموش

من و آن زهر ملال

من و آن اشک نیاز

بینم از دور در آن خلوت سرد

در دیاری که نجنبد نفسی از نفسی

ایستاده ست کسی

روح آواره ی کیست؟

پای آن سنگ کبود

که در این تنگ غروب

پر زنان آمده از سنگ فرود

می تپد سینه ام از وحشت مرگ

می رمد روحم از آن سایه دور

می شکافد دلم از زهر سکوت

مانده ام خیره به راه

نه مرا پای گریز

نه مرا تاب نگاه

شرمگین می شوم از وحشت بیهوده ی خویش

سرو نازی است که شاداب تر از صبح بهار

قد بر افراشته از سینه دشت

سرخوش از باده تنهایی خویش

شاید این شاهد غمگین غروب

چشم در راه من است

شاید این بنده صحرای عدم

با منش یک سخن است

من در اندیشه که این سرو بلند

وین همه تازگی و شادابی

در بیابانی دور

که نروید جز خار

که نتوفد جز باد

که نخیزد جز مرگ

که نجنبد نفسی از نفسی

غرق در ظلمت این راز شگفتم ناگاه

خنده ای می رسد از سنگ به گوش

سایه ای می شود از سرو جدا

در گذرگاه غروب

در غم آویز افق

لحظه ای چند به هم می نگریم

سایه می خندد و می بینم وای

مادرم می خندد

مادر ای مادر خوب

این چه روحی است عظیم؟

وین چه عشقی است بزرگ؟

که پس از مرگ نگیری آرام

تن بی جان تو در سینه خاک

به نهالی که در این غمکده تنها مانده ست

باز جان می بخشد

قطره خونی که به جا مانده در آن پیکر سرد

سرو را تاب و توان می بخشد

شب هم آغوش سکوت

می رسد نرم ز راه

من از آن دشت خموش

باز رو کرده به این شهر پر از جوش و خروش

می روم خوش به سبکبالی باد

همه ذرات وجودم آزاد

همه ذرات وجودم فریاد

یادش بخیر یه زمانیم همه دخترا عاشق مهدی سلوکی بودن . . . !
اون موقع اینقدر امکانات نبود . . .
ساواش و مهند و ایزل و چنار این چیزا نبود که !
گزینه ها محدود بودند !

منم هرزه گوي هميشگي يادت هست ؟؟؟؟؟          

منم تا هميشه خيره به جاي پاي رفتنت يادت  هست؟؟؟؟

منم كولي ِ سرگردان كوچه هاي انتظار .... مجنونِ در بدر ِ خاطره ها !

منم مهمان هر شب ِ اندوهيادت هست؟؟؟؟ .........!

عاشق يك خيال محض ... فرهاد ِ كوه هاي بيستون..!!

دورم از تو در شهري دور فصلي دور زماني دورتر !!

دورم از تو كه اين روزها اين زمان اين لحظه ها را نمي بيني !

شرم اولين بوسه مان در ديدار، يادت هست ؟

گم شدنمان در كوچه باغ آرزوها ،يادت هست ؟

ما شده بوديم من و تو كه محال بوديم ، يادت هست؟

روز تلخ رفتنت يادت هست ؟ دستانت در دستان ِ مرد ِ غريبه يادت هست ؟

اشكهايم لحظه آخر ، يادت هست ؟

از آن روزها بسيار گذشته است...

و همه ي اينها را در نبود ـ تو به امروز رساندم .......

چه شبهايي كه بايد گرمي دست تو مي بود تا از چشمان ِ خيسم زلال اشك مي زدود  و نبود !!

چه لحظه هايي كه با رقص محزون دانه هاي باران به شب ِ اندوه مي رسيد و تو نبودي تا ببيني!!

چه پريشان حالي ها كنج اين اتاق ِخالي سر به زانو بودم و عطر حضور تو نبود تا به حال آوردم !!...

نه نبودي تو ...نبودي ....

سر به ديوار ِ بي كسي ها مي كوبيدم و نامت را فرياد كه آهاي زيباي خاطره ها بيقرارم بيقرار!!

پنجره ام رو به باغ ِ خيالِ تو است و من خيس ِ باران در خيابان هاي بدون تو !

شهر ِ بدون تو

و تو جايي دورتر دست در آغوش كسي تازه ، هوس را آه ميكشي

گوارايت باد .........

تا بوده همين بوده ، هميشه براي تويي كه نبوده اي قصيده ي حسرت مي گفتم و به شب مي رسيدم

به سكوت گنگِ خانه و خفگي بغض ِ كنار ِ پنجره ....

و تو كه همچنان دوري از اين شب زده ي بي در و پيكر ....

شايد اين بار بتوانم در نقطه اي كور، ياد تو و خاطرات ِ ترا به آغوش فراموشي بسپارم ..

شايد اين بار بتوانم!!!!!!!

شايد!!!!!!!!.........

میخواهم تمام سیگارها را

زیر تابلوی “سیگار کشیدن ممنوع” دود کنم

تا باطل کنم قانونی را که معنای “درد”را نمیفهمد…


(نجیب زاده)

استاتوس دختره: " همه پسرها مزخرفن ... "
تو کف ۱ : ) ، خیلی باحال بود.
تو کف ۲ : با اینکه پسرم ولی واقعا باهات موافقم.
تو کف ۳ : درسته تا حدودی باهات موافقم ولی خوب تو هر چیزی استثنا هم
هست. میتونم پیام خصوصی بدم ؟؟؟
تو کف ۴ : چقدر قشنگ می نویسی ، عمق نوشته هاتو دوست دارم.

روی صحبت من بیشتر با اون احمق ( تو کف ۵) هست:
اینو واسه چی share میکنی؟