مترسک ناز می کند
کلاغ ها فریاد می زنند
و من سکوت می کنم....
این مزرعه ی زندگی من است
خشک و بی نشان

بهانه....
گاهی دلت بهانه هایی می گیرد
که خودت انگشت به دهان می مانی...
گاهی دلتنگی هایی داری
... ... که فقط باید فریادشان بزنی اما سکوت می کنی ...
... گاهی پشیمانی از کرده و ناکرده ات...
گاهی دلت نمی خواهد دیروز را به یاد بیاوری
انگیزه ای برای فردا نداری
و حال هم که...
گاهی فقط دلت میخواهد زانو هایت را
تنگ در آغوش بگیری
و گوشه ای ،گوشه ترین گوشه ای
که می شناسی بنشینی و"فقط" نگاه کنی...
گاهی چقدر دلت برای یک خیال راحت تنگ می شود...
گاهی دلگیری...شاید از خودت...شاید

آفتاب پرست
روزی دو به روی لاشه غوغایی است
آنگاه، سکوت می کند غوغا
روید ز نسیم مرگ خاری چند
پوشد رخ آن مغاک وحشت زا
سالی نگذشته استخوان من
در دامن گور خاک خواهد شد
وز خاطر روزگار بی انجام
این قصۀ دردناک خواهد شد.
ای رهگذرانِ وادیِ هستی!
از وحشت مرگ می زنم فریاد
بر سینه سرد گور باید خفت
هر لحظه به مار بوسه باید داد!
ای وای چه سرنوشت جانسوزی
این است حدیث تلخ ما، این است
ده روزۀ عمر با همه تلخی
انصاف اگر دهیم شیرین است.
از گور چگونه رو نگردانم؟
من عاشق آفتاب تابانم
من روزی اگر به مرگ رو کردم
از کرده خویشتن پشیمانم.
من تشنه این هوای جان بخشم
دیوانۀ این بهار و پاییزم
تا مرگ نیامده است برخیزم
در دامن زندگی بیاویزم!

(فریدون [!])

دلم کمی خدا می خواهد...

کمی سکوت...

دلم دل بریدن می خواهد...

کمی اشک .........کمی بهت ...

کمی آغوش آسمانی...

کمی* دور شدن از این جنس آدم...

توانا ترین مترجم کسی است که سکوت دیگران را ترجمه کند!
شاید سکوتی تلخ گویای دوست داشتنی شیرین باشد.

ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺩﻟﯽ ﻭﻟﮕﺮﺩ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ
ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻡ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺳﺮﺩ
ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ
ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺗﺐ ﮐﻨﺪ ﻗﻠﺒﺖ
ﻭﻟﯽ ﺣﺘﯽ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪﯼ ﺩﻟﺖ ﻫﻤﺪﺭﺩ
ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ؟؟

به سلامتیه سکوت؛ که بعضی ها رو همین سکوت آروم میکنه و بعضی ها رو هم
آتیش می زنه........!!!!!!

چه رسم جالبی است،
محبتت را میگذارند پای احتیاجت،
صداقتت را میگذارند پای سادگیت،
سکوتت را میگذارند پای نفهمیت،
نگرانیت را میگذارند پای تنهاییت،
... ... و وفاداریت را پای بی کسیت،
و آنقدر تکرار میکنند که خودت
باورت میشود که تن هایی و بیکس و محتاج....!!!‬

حرف هایم را تعبیر می کنی ، سکوتم را تفسیر

دیروزم را فراموش ، فردایم را پیشگویی

به نبودنم مشکوکی ، در بودنم مردد

از هیچ گلایه می سازی ، از همه چیز بهانه ...


من ؛ کجای این نمایشم ...؟

یه ضرب المثلِ قدیمی میگه: سکوتِ ابلهان نشانه ی خاموشیست