سکوتم را دوست دارم زیرا در آن هزاران فریاد نهفته است. و تو ای مهربان! فریادم را از سکوتم و از چشمان خسته ام بخوان و مرا یاری کن

دوست داشتن در پس مادیات پنهان است .

ارزشها با آوازی نا شناخته ُ خود را فریاد می زنند .

شادی رنگ می بازد .

خواسته ها در پی تفکر مالکیت تمامی اذهان در بر می گیرد .

سنت با پوششی جدید خود را عیان تر می کند .

تظاهر ُ  با نقش مذهب  ُگناه را می پوشاند .

وتقدس با تظاهر خود را از اصل رها میکند .

وتظاهر ریشه می دواند.

ریا ارزش می شود.ودر کنار دروغ هویت می یابد .

 انحصار ثروت را با  نام هدیه ی خداوندی جار زده میشود.

رسیدن به آرزوها ُ مایه فخر میشود .

وفخر دست مایه ای میشود به نام عنایت خداوندی .

وخداوند ُحیران از این اشرف مخلوقاتش .

آن که مست آمد و دستی به دل ما زد و رفت در این خانه ندانم به چه سودا زد و رفت خواست تنهایی ما را به رخ ما بکشد تنه ای بر در این خانه ی تنها زد و رفت دل تنگش سر گل چیدن ازین باغ نداشت ...قدمی چند به آهنگ تماشا زد و رفت مرغ دریا خبر از یک شب توفانی داشت گشت و فریاد کشان بال به دریا زد و رفت

ای جـمـلـه بـیکـسـان عـالـم را کَـس

یـک جـو کرمـت تـمـام عـالـم را بـَس

مـن بـیکـَسَـم و کـسی نـدارم جز تـو

یا رب به فریاد من بی کَس رَس

(مناجات نامه خواجه عبدالله انصاری)

یکی از فانتزیام اینه :

توی بیمارستان،یه پرستار فوق العاده زیبا وجذاب

از اتاق عمل سریع میاد بیرون و

داد میزنه:آقای دکتر؟آقای دکتر؟بیمار داره از دست میره

من درحالی که لبخندی پرمعنا بر لب دارم سرمو میندازم پایین و از توی کشو دستکشمو در میارم

پرستار بلندتر و با التماس میگه:آقای دکتر عجله کنید ،قلبش از حرکت ایستاده

من بازهم با لبخندی معنا دار دستکشارو دستم میکنم

ایندفعه همهءپرستارا ودکترا از اتاق میریزن بیرون و فریاد میزنن آقای دکتر آقای دکتر بیمار داره میمیره

من که دسکشامو دستم کردم با خونسردی به چهرهءتک تکشون نگاه میکنم و میگم:

.

.

.

.

.

.

.

.

آقای دکتر طبقه بالا تشریف دارن

بعد سطل آبو با پام هول میدم جلو و همینجور که دارم زمینو تی میکشم توی مه و غبار دور میشم ...