گفتم چشمم,گفت به راهش می دار
گفتم جگرم,گفت پر آهش می دار
گفتم دل من , گفت چه داری در دل؟
گفتم غم تو , گفت نگاهش می دار


(ابوسعید ابوالخیر)

دیدمش از دور که می رفت اشک سردی رو چشاش بود
اون نمیخواست بره اما زنجیر اجبار به پاش بود
می شنیدم هق هقش رو که می گفت تا فردا به درود
لحظه ها تلخ بود اما چشم من منتظرش بود
به سلامتی ای همه کس
میدونم که برمیگردی
میدونم دلت همینجاست از دلم سفر نکردی
خیلی زود رفت لب جاده اما من او نو میدیدم
خداحافظ گفتنش رو خیلی روشن می شنیدم ...

من پر از بغضم ولی انگار کسی اشکامو نمیبینه
از دلت هم انتظاری نیست که به کنارم نمیشینه
طاقت روزهای تنهایی وقتی که ایستاده این ساعت
به تموم بی وفایی ها میدونم من میکنم عادت
پابه پای گفتنی های دیوارهای خونه میشینم
وقتی که دلتنگ تو میشم چند تا از ع[!]اتو میبینم
تازه باور می کنم تنهام
چشم تو این قصه رو میگه

دریغ میکنی از من نگاه را حتی

و نیز زمزمه ی گاه گاه را حتی

من و تو ره به ثوابی نمی بریم از هم

چرا مضایقه داری گناه را حتی؟

تو اشتباه بزرگ منی ، ـ ببخشایم

به دیده می کشم این اشتباه را حتی

به من که سبز پرستم چه گفت چشمانت؟

که دوست دارم ـ بخت سیاه را حتی

به دیدن تو چنان خیره ام که نشناسم ـ

تفاوت است اگر راه و چاه را حتی

اگر چه تشنه ی بوسیدن توام ـ ای چشم!

بخواه ، می کُشم این بوسه خواه را حتی

بیا تلالوء شعرم بر آب ها ـ امشب

تراش می دهد الماس ماه را حتی