این نوشته را با بُغض نوشتم !.!.!
لُـــطـــفــا
با درد بخوانـــــــ ...
من خوبم ....من آرامم......من قول داده ام
فقط کمی تو را کم اورده ام....
یادت هست؟
میگفتم در سرودن تو ناتوانم؟
واژه کم می اورم برای گفتن دوستت دارمها؟
حالا تـــمــــــــام واژه ها در گلویم صف کشیده اند
با این همه واژه چه کنم؟
تکلیف اینهمه حرف نگفته چه می شود؟
باید حرفهایم را مچاله کنم و بر گرده باد بیاندازم
باید خوب باشم
من خوبم ....من آرامم......من قول داده ام
فقط کمی
بی حوصله ام
آسمان روی سرم سنگینی میکند
روزهایم کش امده
هر چه خودم را به کوچه بی خیالی میزنم
باز سر از کوچه دلتنگی در میاورم
روزها تمام ابرهای اندوه در چشمان منند ولی نمی بارند
چون
من خوبم ....من آرامم......من قول داده ام
اما شبها..
وای از شبها
هوای این دلتنگی دیوانه ام میکند
موهایم بد جوری بهانه دستانت را میگیرند
تک تک نجواهای شبانه ات لا به لای آرزوهایم خانه کرده
کاش لا اقل میشد فقط شب بخیر شبها را بگویی تا بخوابم
لالایی ها پیشکش
من خوبم ....من آرامم......من قول داده ام
فقط نمیدانم چرا هی آه میکشم
آه
و
آه
و بازم آه
خسته شدم از این همه آه
شبها تمام آه ها در سینه منند
ان قدر سوزناک هستند که می توانم با این همه آه دنیا را خاکستر کنم
اما حیف که قول داده ام
من خوبم ....من آرامم......
ولی دلتنگتم....
همین...(" title="(" />

(نجیب زاده)

خیانت را دوباره در دلم تکرار کردی " تو "

عجب دیوانه بودم من که بستم دل به چشمانت

و کار قلب این دیوانه را دشوار کردی " تو "

چقدر از التماسم پیش مردم آبرویم رفت

چقدر این چشم ها را پیش مردم خوار کردی " تو "

شنیدم بارها با دیگران بودی ولیکن حیف

شهامت مال هرکس نیست،پس انکار کردی " تو "

چقد اشعار زیبایی برایم خواندی و گفتی

و بازی با دل بیمار من بسیار کردی " تو "

شبی که دیدمت با دیگری در کوچه جا خوردی

وناچار این طلوع تازه را اقرار کردی " تو "

دلم می خواست عکست پیش من باشد،نشد زیرا

مرا در دادن هرچه که بود اجبار کردی " تو "

نمی بخشم تو را،او را و هرکس را که بد باشد

خدایم خود تلافی می کند هرکار کردی " تو "

نمی بایست نفرین آخر پیمان ما باشد

مرا اما به این کار غلط ناچار کردی " تو "

دلم را دیگر از هرچه نگاه و آرزو کندم

تمام پنجره های مرا دیوار کردی " تو "

چه حسنی داشت درد این شکست تلخ،می دانم

مرا از خواب عشق و عاشقی بیدار کردی " تو "

شبیه برگ پاییزی پس از تو قسمت بادم

خداحافظ ولی هرگز نخواهی رفت ازیادم

خداحافظ واین یعنی در اندوه تو میمرم

در این تنهایی مطلق که می بندد به زنجیرم

وبی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد

وبرف نا امیدی ب سرم یکریز می بارد

چگونه بگذرم از عشق و از دلبستگی هایم؟

چگونه می روی با اینکه می بینی چه تنهایم؟

خداحافظ ،تو ای همپای شب های غزل خوانی

خداحافظ، به پایان آمد این دیدار پنهانی

خداحافظ، بدون تو گمان کردی که میمانم

خداحافظ، بدون من یقین دارم که میمانی

دیگراین ناله هافایده ندارد.حالااشکهایت رابه پای سنگی بریز

که برروی مزارم می گذارند.من رفته ام،

خیلی پیش ازآن که توبه خودبیایی رفته ام.

رفتم تالحظه های تنهایی ام راپشتحصاری ازفراموشی هاپیداکنم.

دیگراین گریه هاوفریادهانه توراتخلیه می کند

ونه مرازنده می کند.

ولی بااین حال قول می دهم همیشه به سراغت بیایم.

هنوزهم باگریه هات می گریم وباخنده هات می خندم.

مثل همیشه برات ازخودم،

ازدنیای ساکت کودکی هام می گویم.

من تورامثل همان سادگی هاخواهم بخشید،

توتقصیری نداری.آنهانمی دانندچه رنج هایی تحمل کردی.

آنهانمی دانندچه قدرهمیشه تنهابودی.

وطعم تلخ غربت وبی همدمی راسالهاوسالهاتنها،به دوش کشیدی.

نمی دانند چه قدرفلاکت وبدبختی راتحمل کردی.

من تورامی بخشم چون می دانم باتوچه کردند:

باتو،بابچه ات بااحساس وغرورت بازی کردند

وازطعم تلخ این بازی به نفع خودسودبردند

وباصدای بلن خندیدند.

من توراقبل ازاین نیزبخشیده بودم،

وقتی ابرازعشق کردی،

وقتی ترکم کردی،

وقتی طعنه هات روبه پام ریختی،

وحتی وقتی منوکشتی.بازهم توروبخشیده بودم،

قبل ازاین که بمیرم.

خانه دلم همیشه تاریک وتنها بود،

قلبم همیشه تورامی طلبید،

ولی حالامن مرده ام درآرامش ابدی،

آسایشی دورازهرگونه رنج وتنهایی وحسرت،

دراین بسترسردخاک دیگرجسم وروحم ازدوری تونمی لرزه

وبهانه گیری نمی کند،ولی می دانم که دلم برات تنگ می شه.

برای نگاه عاشقت،

برای عشق نوجوونی ات.

من مرده ام واین آرامش زیرخاک رومدیون توهستم.

توهم منوببخش،اگردرکشاکش زندگی وگریزوناگریز

این حیات تلخ،بهانه ات راکردموبه سراغت آمدم.

مراببخش برای هر آنچه خواستم وبودی،

خواستی وبودم،وبرای هرآنچه که نمی دانم.

اگر بتوانم یک بار دیگر زندگی کنم

می کوشم بیشتر اشتباه کنم

نمی کوشم بی نقص باشم.

راحت تر خواهم بود

سرشارتر خواهم بود از آن چه حالا هستم

در واقع، چیزهای کوچک را جدی تر می گیرم

کمتر بهداشتی خواهم زیست

بیشتر ریسک می کنم

بیشتر به سفر می روم

غروب های بیشتری را تماشا می کنم

از کوه های بیشتری صعود خواهم کرد

در رودخانه های بیشتری شنا خواهم کرد

جاهایی را خواهم دید که هرگز در آن ها نبوده ام

بیشتر بستنی خواهم خورد، کمتر لوبیا

مشکلات واقعی بیشتری خواهم داشت و دشواری های تخیلی کمتری

من از کسانی بودم

که در هر دقیقه ی عمرشان

زندگی محتاط و حاصلخیزی داشتند

بی شک لحظات خوشی بود اما

اگر می توانستم برگردم

می کوشیدم فقط لحظات خوش داشته باشم

اگر نمی دانی که زندگی را چه می سازد

این دم را از دست مده!

از کسانی بودم که هرگز به جایی نمی روند

بدون دماسنج

بدون بطری آب گرم
بدون چتر و چتر نجات

اگر بتوانم دوباره زندگی کنم، سبک سفر خواهم کرد

اگر بتوانم دوباره زندگی کنم ، می کوشم پابرهنه کار کنم

از آغاز بهار تا پایان پاییز

بیشتر دوچرخه سواری می کنم

طلوع های بیشتری را خواهم دید و بابچه های بیشتری بازی خواهم کرد

اگر آنقدر عمر داشته باشم