اگر انسان میتوانست جهالت را گردن بزند شاهد خوشبختی را در آغوش می گرفت

بی گمان دست در آغوش نگارش ببرند ،هر که یک بوسه ستاند ز لب یار کسی ...

چقــــــــــــــدر... کم تــــــــوقع شده ام... نه آغوشت را میـــــــــخواهم، نــــــــــه یک بوســــــــــــه ! نــــــــــه دیگر بودنت را ! همین که بیایی و از کنارم رد شوی کافیست...! مــــــرا به آرامش میرساند... حتی... اصطحکاک ســــــــــــایه هایمان..

تا لبی بر لب من می لغزد

می کشم آه که کاش این او بود

کاش این لب که مرا می بوسد

لب سوزنده آن بدخو بود

می کشندم چو در آغوش به مهر

پرسم از خود که چه شد آغوشش

چه شد آن آتش سوزنده که بود..

خواب بودم

بالشی نرم درآغوشم گذاشتی و رفتی ...
برای جبران نبودنت
برای اینکه بی خواب نشوم بی تو
و ندانستی که یک نگاهت به صدآغوش می ارزید
بیدار شدم و در پی نگاهت....
آغوشم پربود و چشمانم خشکیده به در....
مهربانی هایت با دلم سازگار نیست...!
برگرد...

آغوش تو به غیر من به روی هیچ کی وا نکن/من و از این دلخوشی ها آرامشم جدا نکن
من برای با تو بودن پر عشق و خواهشم/واسه بودن کنارت تو بگو به هر کجا پر میکشم
من و تو آغوشت بگیر/آغوشتو مقدس
بوسیدنت برای من /تولد یک نفس
چشمای مهربون تو /من و به آتیش میکشه
نوازش دستای تو/عادت ترکم نمیشه
فقط آغوش خودم دقه دقه هاتو جا بزار/به پای عشق من بمون هیچ کس جای من نیار
و...
آخرش هم رفت تو آغوش یک نفر دیگه

درهمین حوالی هستند کسانی که تا دیروز میگفتند بدون تو نفس هم نمیتوانم بکشم اما امروز در آغوش دیگران نفس نفس میزنند!!!

خصلت آدما اینه که فراموش کارن اگه تو بری یکی دیگرو در آغوش دارن.

گرچه عمریست غریبانه فراموش توام

باز مشتاق تو و گرمی آغوش توام

باورم نیست که بیگانه شدی با من و من

همچو یک خاطره کهنه فراموش توام


شانه بر زلف سیاهت چو زنی یاد من آر


که چنان زلف تو آویخته بر دوش توام

نیستی تا که بگویم به تو ای مایه ناز


تشنه بوسه ای از آن دو لب نوش توام

حسرتی گر به دلم هست همان دیدن توست

من پرستوی خزان دیده و خاموش توام

گرچه عمریست غریبانه فراموش توام

باز مشتاق تو و گرمی آغوش توام

باورم نیست که بیگانه شدی با من و من

همچو یک خاطره کهنه فراموش توام


شانه بر زلف سیاهت چو زنی یاد من آر


که چنان زلف تو آویخته بر دوش توام

نیستی تا که بگویم به تو ای مایه ناز


تشنه بوسه ای از آن دو لب نوش توام

حسرتی گر به دلم هست همان دیدن توست

من پرستوی خزان دیده و خاموش توام