از عشق مکن شکوه که جای گله ای نیست

بگذار بسوزد دل من مسئله ای نیست


من سوخته ام در تب ، آنقدر که امروز

بین من و خورشید دگر فاصله ای نیست


غمدیده ترین عابر این خاک منم من

جز بارش خون چشم مرا مشغله ای نیست


در خانه ام آواز سکوت است ، خدایا

مانند کویری که در آن قافله ای نیست


می خواستم از درد بگوییم ولی افسوس

در دسترس هیچکسی حوصله ای نیست


شرمنده ام از روی شما بد غزلی شد

هرچند از این ذهن پریشان گله ای نیست

غم تنها ترین تنهای دنیا

تویی زیباترین زیبای دنیا

تو مثل امید یک قناری

قراری بر دل هر بی قراری

منم یلدای بی پایان عاشق

تو بودی مرحم زخم شقایق

تویی لالایی خواب خوش آواز

بالم را مشکن در اوج پرواز

نگاهت را می پرستم ای نگارم

فدای تار مویت هر چه دارم

خالی تر از سکوتم ، از نا سروده سرشار

حالا چه مانده از من ؟... یک مشت شعر بیمار

انبوهی از ترانه ، با یاد صبح روشن

اما... امید باطل... شب دائمی ست انگار

با تار و پود این شب باید غزل ببافم

وقتی که شکل خورشید ، نقشی ست روی دیوار

دیگر مجال گریه از درد عاشقی نیست

بار ترانه ها را از دوش عشق بردار

بوی لجن گرفته انبوه خاطراتم

دیروز: رنگ وحشت ، فردا: دوباره تکرار

وقتی به جرم پرواز باید قفس نشین شد

پرواز را پرنده ! دیگر به ذهن مسپار

شاید از ابتدا هم تقدیر من سفر بود

کوچی بدون مقصد از سرزمین پندار

از پوچ پوچ رویا ، تا پیچ پیچ کابوس

از شوق زنده بودن... تا خنده ای سرِ دار

بلبلان از روی گل مستند و ما از روی دوست



دیگران از ساغر و ساقی و ما از یاد دوست

سلام به همه

شبتون بخیر یا علی

رفتنت آغاز ویرانیست حرفش را نزن ،

ابتدای یک پریشانی است حرفش را نزن ،

دوست داری بشکنی قلب پریشان مرا ،

دل شکستن کار آسانی است

حرفش را نزن

نمی نویسم چون میدانم هیچگاه نوشته هایم را نمی خوانی!حرف نمی زنم چون می دانم حرفهایم را نمیفهمی!نگاهت نمی کنم چون تو اصلا نگاهم را نمی بینی!فقط می خندم چون تو در هر صورت میگویی من دیوانه ام!!!

در قید غمم ، خاطر آزاد کجایی ؟


تنگ است دلم ، قوت فریاد کجایی ؟


با آنکه ز ما یاد نکردی


ای آنکه نرفتی دمی از یاد کجایی ؟

نمی توانم بگویم که

در دلم چقدر درد زندگی می کند

و نمی توانم بگویم

حرف هایی هست که

جهانم را بر هم ریخته

جهانی درون من

جهانی درون اشیاء سازی اطراف من

و در این فرصت کوتاه ...

نمی دانم تا کدامین طلوع خواهم بود

و در کدامین غروب خواهم رفت