یه دنیا بغض یه دنیا حرف و خواهش

یه تندیس غم و رنج یه نمایش

یه کودک خسته از کار فراوون

یه رویایی که گم شد تو خیابون

فشار زندگی دستای کوچیک

هجوم لحظه های گنگ و تاریک

بساط واکس و فرچه چرخ سیار

بساط التماس تکرار بسیار

سکوت و خستگی نگاه معصوم

از( اب بابا ) از این زندگی محروم

چقدر طعمش عجیبه این ترانه

دستای کوچیک و کار مردانه

گآهـے دِلَـتـــ از سن و سالت مےگیرد میخواهے #کودکـــ باشے کودکے بهـ هر بهانهـ ای بهـ #آغوشـِـ غَمخوارے پناهـ مے بَرَد و آسودهـ #اَشک مے ریزد #بُــزُرگــــ کهـ باشے بایَد بغض هآے زیادے را بـےصدآ #دفن کنے ........

نه دیگر بغض در این گلو مانده ...

نه اشکی بر دل ...

نه غباری بر لب ...

بال هم نباشد ، می پرم تا آنجایی که ماه مرا می خواند ...

نمی دانم شاد یا غمگین ...

نه بادی می وزد اینجا ... نه باران می شناسم دیگر ...

برگ ها هم خشکشان زده از این سکوت طولانی ...

احساسم بی احساس شده است انگار ...

نبض ندارند رگهایم ...

نکند مرگ اینجا باشد امشب ؟!؟!

#حس میکنم تورو....تو هر #شب خودم..من عاشق همین #احساس تو شدم.........چشمای خیستو رو #بغض من ببند.......من #گریه می کنم حالا برام #بخند........

برایت خواهم نوشت

از ابهام لحظه ها

از تردید

از حجم مرگ آور نبودنت

از کسانی‌ که رد می‌‌شوند و بوی تو را می‌‌دهند

... برایت خواهم نوشت

از حدیث تلخ بغض‌های تا ابد

از قناعت به یک خاطره ، یک یاد

از صبوری من و جای خالی‌ تو و شب‌های من

برایت خواهم نوشت

حتی تو هم برای من نبودی...

برایمـ از بازار یڪ بغض خوب بخر . . . این بغضـے ڪہ م‍ن دارم . . ؛ هر روز مـے شڪنـد . . . !

شوق کارگری
==========
زلالی عرق پیشانی
و
فواره سرزنده خون کف دست
تنها دلیل
برای تحمل این
توسی یخ زده بتن و
سیاهی گداخته ی میلگرد است
و خاک، بهانه ی قدیمی
برای اشک و
نخریب بغض های خون آلود...
(کارگر مبارز)

شوق کارگری
==========
زلالی عرق پیشانی
و
فواره سرزنده خون کف دست
تنها دلیل
برای تحمل این
توسی یخ زده بتن و
سیاهی گداخته ی میلگرد است
و خاک، بهانه ی قدیمی
برای اشک و
نخریب بغض های خون آلود...
(کارگر مبارز)

دلم که میگیردبغض میکند

میشود وبال گردنم

دردهایم خیلی نیستند توهستی و فراموش کردنت

لعنتی دردم می اید وقتی بادردها یت کلنجارمی روم!!!

بگذار اگر اینبار سر از خاک برآرم
بر شانه ‌ی تنهایی خود سر بگذارم

از حاصل عمر به ‌هدر رفته ‌ام ای ‌دوست
ناراضی‌ ام، امّا گله‌ ای از تو ندارم

در سینه‌ ام آویخته دستی قفسی را
تا حبس نفس‌ های خودم را بشمارم

از غربت‌ام آنقدر بگویم که پس‌ از تو
حتّی ننشسته ‌ست غباری به مزارم

ای کشتی جان! حوصله کن می‌رسد آن‌ روز
روزی که تو را نیز به دریا بسپارم

نفرین گل سرخ بر این «شرم» که نگذاشت
یک‌ بار به پیراهن تو بوسه بکارم

ای بغض فرو خفته مرا مرد نگه دار
تا دست خداحافظی ‌اش را بفشارم...