به خدا کز غم عشقت ، نگریزم   نگریزم

و گر از من طلبی جان ، نستیزم   نستیزم

هله ای مهر فروزان ! به کجایی ؟ به  کجایی ؟

تو بیا تا گذرد این شب ِ تاریک  ِ  جدایی

چه   شود   گر   ز ِ رُخت   پرده    گشایی

قدحی دارم بر کف ؛ به خدا تا تو    نیایی

هله تا روز قیامت ، نه    بنوشم نه   بریزم

نازنینا ! نظری کن منم   این   خسته  راهت

شرر افکنده به جانم صنما   ! برق   نگاهت

سحرم روی چو ماهت ، شب من زلف سیاهت

به خدا بی رخ و زلفت ، نه بخسبم نه  بخیزم

به   جلال  تو   جلیلم  ، ز    دلال  تو    دلیلم

که من از نسل خلیلم ، که در این آتش تیزم

بده آن آب ز کوزه ، که نه عشقی است دو روزه

چه نماز است و چه روزه ، غم تو واجب و ملزم

به خدا شاخ   درختی  که  ندارد ز    تو  بختی

اگرش   آب دهد  یَم ، شود  او کُنده   هیزم

بپر ای دل  سوی   بالا ، به   پر و  قوت   مولا

که در آن صدر معلا ، چو تویی نیست ملازم

همگان    وقت   دعاها ،    بستایند    خدا   را

تو شب و روز مهیا ، چو فلک جازم و حازم

صفت    مفخر   تبریز ،   نگویم   به   تمامت

چه کنم رشک نخواهد که من آن غالیه بیز

همی گویم و گفته‌ام بارها

 بود کیش من مهر دلدارها

پرستش به مستی‌ست در کیش مهر

برونند زین جرگه هشیارها

به شادی و آسایش و خواب و خور

ندارند کاری دل‌افگارها

بجز اشک چشم و بجز داغ دل

 نباشد به دست گرفتارها

کشیدند در کوی دلدادگان

  میان دل و کام دیوارها

چه فرهادها مرده در کوه‌ها

 چه حلاج‌ها رفته بر دارها

چه دارد جهان جز دل و مهر یار

 مگر توده‌هایی ز پندارها

ولی رادمردان و وارستگان

 نبازند هرگز به مردارها

مهین مهرورزان که آزاده‌اند

  بریدند از دام جان تارها

به خون خود آغشته و رفته‌اند

 چه گل‌های رنگین به جوبارها

بهاران که شاباش ریزد سپهر

 به دامان گلشن ز رگبارها

کشد رخت سبزه به هامون و دشت

  زند بارگه گل به گلزارها

نگارش دهد گلبن جویبار

  در آیینهٔ آب رخسارها

رود شاخ گل دربر نیلُفر

برقصد به صد ناز گلنارها

دَرَد پردهٔ غنچه را باد بام

 هزار آورد نغز گفتارها

به آوای نای و به آهنگ چنگ

  خروشد ز سرو و سمن تارها

به یاد خم ابروی گلرخان 

بکش جام در بزم می‌خوارها

گره را ز راز جهان باز کن

 که آسان کند باده دشوارها

جز افسون و افسانه نبود جهان

  که بسته است چشم خشایارها

به اندوه آینده خود را مباز

که آینده خوابی‌ست چون پارها

فریب جهان را مخور زینهار

 که در پای این گل بود خارها

پیاپی بکش جام و سرگرم باش

  بهل گر بگیرند بیکارها

از پرده پا بیرون منه، خجلت مده مهتاب را

بر هم مزن ای نازنین، تصویر صاف آب را

گفتم بخوابم تا دمی، زاندیشه ات فارغ شوم

لیکن تو بر هم میزنی، نیلوفران خواب را

کمتر به وصلم وعده ده، طاقت ندارم شوق را

ریگی پریشان می کند، اندیشه مرداب را

گر برقع از رو بر کنی، هنگام شب ای چون پری

صد پاره بینی از حسد، پیراهن مهتاب را

بردار یک دم آینه، رخساره خود را نگر

تا سر زنش کمتر کنی، دیگر تو شیخ و شاب را

بر نیل چشـمت می زنم، موسای سرگردان دل

خواهم اگــر آرم به کف، درّدانه های ناب را

پادشاهي در يك شب سرد زمستان از قصر بيرون رفت
 ديد نگهبان پيري با لباس اندك نگهباني ميدهد
 به او گفت سردت نيست؟
 نگهبان گفت: چرا اما مجبورم طاقت بيارم
 پادشاه گفت: به قصرم ميروم و يك لباس گرم با خودم مياورم
 پادشاه به محض اينكه به قصر رفت سرما را فراموش كرد
 فرداي آن روز جنازه ي يخ زده ي پيرمرد را در حوالي قصر پيدا كردند
 در حالي كه با خط ناخوانا نوشته بود
 من هر شب با همين لباس كم طاقت مياوردم
 اما وعده ي لباس گرم تو مرا از پاي در آورد

!!!! مـסּ يـڪ دخــترمـ !!!!


خـ♥ـالقــمـ بـﮧ ناممـ سوره اﮮ نازل ڪـرد ...


متــــــرو برايمـ جايگـــــاه ويژه ساختـ ...


!!!! مـסּ دخــترمـ !!!!


با تمامـ مردانـگـﮯ ﮩـايتـ نميتوانـﮯ بفهمـﮯ صورتـﮯ برايم يـڪ دنياستـ ...


نميتوانـﮯ بفهمـﮯ عـشـق بـﮧ لاڪ قـرمـز را ...


گريه ڪردסּ بـدوסּ خجالتـ ...


نماز با چادر سـفـيـد را ...


درڪ ڪردنش در توانتـ نيستـ ...


منـم ليلاﮮ عــشــق و زليخاﮮ انتـظـار ...

!!!! مـסּ دخــترمـ !!!!


چرڪ نويس هـيـچ احساسـﮯ نميشومـ ...