در من تنیده
راز خیال‌های مبهم تو
آنجا که حلزون‌های لزج
لابلای برگ‌هایم می‌لولند آرام...!
منتظر ماندم
دست‌هایت را باز کنی
صدایم بزنی
انگشت‌هایت را بلغزانی بر ساقه‌هایم؛
حلزون‌ها را برداری و به کوچه بسپاری
منتظر ماندم
پر از هیاهوی تکرار ساعت
پر از دشنام عشق
پر از ترس
اضطراب
دلتنگی
درد
راستش را بگو
پشت پرچین باغ چه کسی داری سیب می‌خوری؟

سخت است یکرنگ ماندن
دردنیایی که مردمش برای پررنگ شدن حاضرند هزار رنگ باشند

 آدم هایی هستند که....
وقتی شادی کنارت نیستند...چون حسودند...
وقتی غمگینی در آغوشت نمی گیرند...چون خوشحالند...
وقتی مشکل داری به ظاهر همدردند اما در واقع بی خیال تو هستند...
اما....
وقتی مشکل دارند با تو خیلی مهربونند...خیلی....
اینها "بدبخت ترین" انسانهای روی زمینند....