لیلا اسفندیاری کجوری راد کوهنورد زن ایرانی بود

که رکوردهای صعود متعددی را به عنوان نخستین زن کوهنورد ایرانی به نام خود به ثبت رساند.
او در آخرین صعود خود، در راه بازگشت از صعود موفق قله گاشربروم ۲، به دلیل از دست دادن تعادل و سقوطی ۳۰۰ متری جان خود را از دست داد.
بنا بر وصيت او جسد وی همچنان در همان محل سقوط در منطقه قراقروم پاکستان باقی مانده است.و در قطعه نام‌آوران بهشت زهرا تهران تندیسی به یاد وی ساخته شد.

**** اگر افتادم همان جا بگذارید بمانم، می خواهم بام جهان ارامگاه ابدی ام باشد. ****
قسمتي از وصيت اين شير زن..............

چشمانم به نگاهت حسودی می کنند

و نگاه مشتاق و تشنه تو

به دستان گریزان من

ناگسستنی است..

چقدر خستگی ناپذیرست...

آشوب نگاه تو.

بگذار اگر اینبار سر از خاک برآرم
بر شانه ‌ی تنهایی خود سر بگذارم

از حاصل عمر به ‌هدر رفته ‌ام ای ‌دوست
ناراضی‌ ام، امّا گله‌ ای از تو ندارم

در سینه‌ ام آویخته دستی قفسی را
تا حبس نفس‌ های خودم را بشمارم

از غربت‌ام آنقدر بگویم که پس‌ از تو
حتّی ننشسته ‌ست غباری به مزارم

ای کشتی جان! حوصله کن می‌رسد آن‌ روز
روزی که تو را نیز به دریا بسپارم

نفرین گل سرخ بر این «شرم» که نگذاشت
یک‌ بار به پیراهن تو بوسه بکارم

ای بغض فرو خفته مرا مرد نگه دار
تا دست خداحافظی ‌اش را بفشارم...

گــرگــی دست به خودکشی زد و در وصیت نامه اش نوشته بود :

پوســتم را بسوزانید تا هیچوقت شغالی در آن نقش ما را بازی نکند که

نـِـــــــــفرین بره ای پشت سر ما باشد ....!!

از مرد فرانسوی پرسیدند :چرا دست زن رو میبوسی؟ پاسخ داد :چون زن محترم است و نیمه گمشده مرد را تکمیل می کند، مرد المانی گفت :زن مقدس است چون میزاید و ادامه زندگی در اوست ومرد ایرانی اینگونه پاسخ داد :بالاخره باید از یه جایی شروع کنم دیگه...

نه صدایش را نازک می کرد… و نه دستانش را “آردی”… از کجا باید به “گرگ” بودنش شک میکردم؟!!

ممنون: از شما تشكر مي‏كند. فقط بگوييد خواهش مي‏كنم. هيچ حرف اضافه‏اي نزنيد. خيلي ممنون مي‏تواند نشان دهنده يك خطر بالقوٌه باشد.

اصلاً هرچي: اين تركيب براي گفتن دهنت بوووووووووووقه يا رو ببرن استفاده مي‏شود.

نگران‏ش نباش عزيزم، خودم انجام مي‏دم: يك جمله بسيار خطرناك ديگر. به معني آن‏كه اين كار به دفعات متعدد به شما محول شده و حالا تصميم گرفته خودش دست به كار شود. اين حالت معمولاً منجر به حالتي خواهد شد كه شما بپرسيد چي شده؟.

سكوتي نچندان طولاني: به من حق بدين كه ترجمش نكنم!

آه عزیزکم ...



چه عشوه های دست نخورده ای



برایت نگه داشته ام ...!

مـى خـواهـى بـروى ؟

بــهـانه مـى خـواهى ؟

بـگـذار مـن بـهـانـه را دستــت دهـم ..

برو و هـركـس پرسيد

بـگو لـجـوج بــود !

هميــشه سرسخــتانه عاشـــق بــود

بـگو فريـاد مى كـرد

هـمه جا فريـاد مى كـرد فــقط مـرا مى خواهــد !

بـگو دروغ مى گفـت !

مى گـفت هـرگز ناراحـتم نكـردى ...

بـگو او نـخواسـت !

نخواست كـسى جز من در دلش خانه كـند

بـرو با خــيال راحت

اينــهمه بـهانه برايــت آوردم ..

صدایت میزنم ...


پرستوها لال میشوند .


نگاهت میکنم ...


شب رنگش را به چشمان تو میبخشد .


دست هایت را


میگیرم ...


خورشید جلوی پاهای من زانو میزند .


در آغوشت آمدم ...


دیگر ادامه ی شعر یادم رفت....