آن زمان كه مرا پير و از كار افتاده يافتي،

اگر هنگام غذا خوردن لباسهايم را كثيف كردم ويا نتوانستم لباسهايم را بپوشم

اگر صحبت هايم تكراري و خسته كننده است

صبور باش و دركم كن

يادت بياور وقتي كوچك بودي مجبور ميشدم روزي چند بار لباسهايت عوض كنم

براي سرگرمي يا خواباندنت مجبور ميشدم بارها و بارها داستاني را برايت تعريف كنم...

وقتي نميخواهم به حمام بروم مرا سرزنش و شرمنده نكن

وقتي بي خبر از پيشرفتها و دنياي امروز سوالاتي ميكنم،با تمسخر به من ننگر

وقتي براي اداي كلمات يا مطلبي حافظه ام ياري نميكند،فرصت بده و عصباني نشو

وقتي پاهايم توان راه رفتن ندارند،دستانت را به من بده...همانگونه كه تو اولين قدمهايت را كنار من برميداشتي....

زماني كه ميگويم ديگر نميخواهم زنده بمانم و ميخواهم بميرم،عصباني نشو..روزي خود ميفهمي

از اينكه در كنارت و مزاحم تو هستم،خسته و عصباني نشو

ياريم كن همانگونه كه من ياريت كردم

كمك كن تا با نيرو و شكيبايي تو اين راه را به پايان برسانم

فرزند دلبندم،دوستت دارم

تو رفته ای و من ... سیگار و حسرت و آه را با هم میکشم

من زنم…
بي هيچ آلايشي… بي هيچ آرايشي!
او خواست كه من زن باشم…
كه بدوش بكشم بار تو را كه مردي
و برويت نياورم كه از تو قويترم…
من زنم…
من ناقص العقلم…
با همين عقل ناقصم
از چه ورطه هايي كه نجاتت نداده ام
و تو عقلت كاملتر از من بود؟؟!!
من زنم...
ياد گرفته ام عاشقت بمانم
و هميشه متهم به هرزگي شوم...
حال آنكه تو بي آنكه عاشقم باشي
تظاهر كردي با من خواهي ماند!
من زنم...
كوه را حركت ميدهم
بدون اينكه كلمه اي از خستگي و دلسردي به زبان آرم
و تو همواره ناراضي و پرصدا سنگريزه ها را جابجا ميكني
چرا كه تو نيرومند تري!!!
من زنم...
وقت تولد نوزاد ...
تلخي بيداري شبها بر بالين فرزندمان...
سكوت و صبر در زمان خشم تو مال من،
لذتهاي شبانه...
خوابهاي شيرين و افتخار مردانگي مال تو!
عادلانه است نه؟؟؟
من زنم...
آري من زنم...
او خواست كه من زن باشم ...

اين راز را كه من مرد ترم به هيچ كس نخواهم گفت!!!.............................

نسل ما پیر شه شبا جای دندون‌ مصنوعی

مچ دست رو باید بذاره تو لیوان آب اینقد موس گرفته

دلم اصرار دارد فریاد بزند .

اما....

جلوی دهانش را میگیرم

میدانم کسی تمایلی به شنیدن را ندارد!!!!

این روزها من . . .

خدای سکوت شده ام

خفقان گرفته ام تا آرامش اهالی دنیا خط خطی نشود . . .!!!

بابابزرگم هشتاد سالشه همیشه اصرار می کنه که بذارید

من از خونه تنهایی برم بیرون مگه زندانی گرفتید؟

می خوام برم نون و روزنامه اینا بگیرم…

یه روز بعد از کلی اصرار گفتیم باشه برو ولی مواظب باش…

رفته نونوایی محل به همه ی اونایی که تو صف بودن

گفته عجب روزگاری شده پنج تا دختر دارم پنج تا پسر

تو این سن و سال من ِ پیرمرد باید بیام تو صف وایسم نون اونارم من بگیرم